අපේ පැරැණි ගැමියන්ගේ සිතට නැගුණු දුක, වේදනාව කවියකින් පිටතට ගලා ආවේය. කටින් කට පැවත ආ ඒ කවි අපි අදත් රස විඳිමු. ඒවා ජනකවිය.
එක් දරුවෙක් කුඩා තලගොයි පැටවකු හුරතලයට ඇති කළේය. එම දරුවා තම තනිකම නිවා ගත්තේ තලගොයා සමඟ සෙල්ලම් කිරීමෙනි. දිනක් ඔහු ගමනක් ගොස් එන විට තලගොයා පේන තෙක් මානයක නොවීය. එහෙත් මිදුලේ තැනින් තැන ලේ තිබිණ. දරුවා සිය දුක ජන කවියකින් කියා පෑවේ මෙසේය.
මා බාලේ ඇති කළ තලගොයි පැටියා
මට තනිවට මිදුලේ කෙළමින් සිටියා
උගෙ මරුවා ඌ අරගෙන ගිය සැටියා
නිවන් පුරේ පලයන් තලගොයි පැටියා
එක් ගැල් කණ්ඩායමක් හපුතලේ කන්ද නගියි. පළමු පුද්ගලයා තම කාන්සිය සහ පාළුව නිවා ගැනීමට මෙම කවිය ගායනා කළේය.
තණ්ඩලේ දෙන්න දෙපොලේ දක්කනවා
කටුකැලේ ගාලෙ නොලිහා වදදෙනවා
හපුතලේ කන්ද දැකලා බඩදනවා
පව්කළ ගොනෝ ඇදපන් හපුතල් යනවා
මෙම කවිය ඔහුට පිටුපසින් යන ගැල්කරුවාට ඇසෙයි. ඔහු ද එය තම දරුවාට කියයි. එසේ පැවත ආ මෙබඳු කවි අපි කනින් අසමු. නෙතින් කියවමු.
මෙබඳු කවි දහස් ගණනක් අද අප සතුව ඇත. ඒ සැම කවියක ම මුල දුකය, වේදනාවය. ඒ දුකෙන්, වේදනාවෙන් උපන් ජනකවිය අපි අනාගතය සඳහා ද රැක ගනිමු.
එච්.පී. තමිඳු පද්මිර
7 ශ්‍රේණිය ‘ජී’,
ධර්මපාල විද්‍යාලය, පන්නිපිටිය.
