අපේ ගමේ වෙල්යාය පිහිටා ඇත්තේ අපේ ගමට පහළිනි. එක් සවස් වරුවක මම අම්මාත් සමඟ වෙල්යාය බැලීමට ගියෙමි. එහි තිබු සුන්දරත්වය කියා නිම කිරීමට බැරි තරම්ය.
මම නිල්වන් පාටින් දිස්වුණු කෙත්යාය දෙස ඇසිපිය නොහෙළා බලා සිටියෙමි. රන්වන් කරලින් බරව ගොයම් පැළ මඳ සුළඟට ළෙළ දෙන අයුරු මා බලා සිටියේ විස්මය දනවන දෙනෙතකිනි. මා සිතුවේ මා පමණක් මෙය බලා සිටිනවා කියාය. නමුත්, තවත් බොහෝ ළමයි නියරවල්වල දුවමින් සෙල්ලම් කරමින් සිටියෝය. ඔවුන් පසුපස දුවනා බලු පැටවුන් විටෙක කුඹුරට වැටුණි. තවත් සමහරෙක් නියරට වී යහළුවන් සමඟ සීතල සුළගේ රසය වින්දෝය.
නිමල් මාමා පැහීගෙන එන ගොයම් කරල් අල්ලා පරික්ෂා කළේ ගොයම් කැපීමට ළඟදැයි බැලීමට විය හැකිය. විටින් විට පැමිණෙන ගිරා රංචු එළවීම සුනීතා නැන්දාට ඉතා අපහසු වුවත් ගොයම් ආරක්ෂා කර ගැණීමෙහිලා ඇය කරන මෙහෙය ඉතා අනර්ඝ විය.
කඳුළු පිරි දෙනෙතින් යුතුව හිරු කුමරා සඳ කුමරු‍ට ඔටුන්න හිමි කර දුන් බැවින් අඳුර පැතිරුණේය. එම නිසා අපි ගෙදර ආවෙමු.
පුරවි අංගීරසා කුලතුංග.
10 ශ්‍රේණිය,
මියුසියස් විදුහල ,
කොළඹ.
