කවි මඬල

 හිමි­දිරි උදෑ­සන 

පළමු වාහ­නය හැඬ­ලී­මට මොහො­ත­කට පෙර
වලා­කුළු සියල්ල නිස­ලය
උඩු සුළඟේ ගසා­ගෙන ආ ගග­න­ගා­මි­යෙක්
අහස මැද බර කල්ප­නා­ව­කය

බර­ප­තළ තල්ම­සුන් රංචුව
වලා­කුළු යට තව­මත් නිදිය
තව­මත් පිරී නැති නග­රයේ
මා පම­ණක් තනි­ව­මය

කවි­යක අඩු වචන පිර­වී­මට
මත­ක­යක් සොය­මින්ය
මත­ක­යන් කියන්නේ මොන­වද?

ජීවි­තය නම් සිති­යමේ
නැවත යා යුතු යයි රතු පෑන­කින් ලකුණු කළ
කොදෙවු කොත­රම් විර­ලද?
ඒ මඟ ලකුණු සොය­මින්
කොත­රම් දුරක් ඇවිද යා යුතු වෙද?

මට බාල ලීයෙන් කළ දෙපා ඇත
දුර­ග­මන් මට අගු­ණය
...සෙවුම අත­හ­රිමි

මොහො­ත­කින්,
තල්ම­සුන් අව­දි වී ගී ගයනු ඇත
දැහැ­නෙන් මිදුණු ගග­න­ගා­මියා
ෂට­ලය සොයා යනු ඇත
දවස ඇවි­දින් හිතට වද දෙනු ඇත
කවි­යෙහි හිස්තැන් එලෙ­සම තිබෙනු ඇත

තරින්ද්‍ර ගල­හේන
 

*********

 මගේ ගෙදර මට සොහො­නක්

දිය උල්පත් තිබෙන...
මිදුලේ අම්මා‍ ­හ­දපු මල් ගස්වල...
දහස් ගණන් මල් පිපෙන...
හැන්දෑ­වට රැහැ­යි­යන් විලාප දෙන...
රාත්‍රි­යට වවු­ලන් ඉගි­ළෙන...
උහු­ලන්න බැරි තරම් පාළුව දැනෙන...
මගේ ගෙදර මට සොහො­නක්...
මල් වඩම් සුදු කොඩි වැල්...
මිනී වළ­ලපු මිනී වළ­වල් නැති...

කසුන් ලක්ප්‍රිය

******

 වෙනස...

මා අතැ­ඟිල්ලේ එල්ලී දව­සක
පා ඇඟිලි තුඩින් හරි සීරු මාරු­වට
පිය නැඟු හැටි අද ඊයේ වාගෙයි
මත­කය වුව මිහි­රියි....

දෙදෙනා මඟ දිග පා නඟනා අද
ඔබ තබනා ඒ දිගු පිය­වර ළඟ
මා හැල්මේ දුවනා සේ වැට­හෙයි
ගත­ටද හරි වෙහෙ­සයි.....

හෙමි­හිට පිය තබනා මා දෙප­යට
රිදුම් දැනෙයි ඇත්තයි මා දියණී
සොඳුරු යොවුන් විය මගෙන් සොරා­ගත්
කාලය හරි නපු­රුයි....

සොර­කම් කල යෞව­නයේ අබි­මන්
ඔබට පුදා දුර ඈතින් ඉඳ­ගෙන
විය­පත් මා දෙස හොරැ­හින් බලනා
කාලය හරි සොඳු­රුයි ....

කුමු­දිනී වේලා­රත්න

********

නිද­හ­සක් දැනුණ මුළු හිත­ටම

වැහි කඳුළු රිදී පාටට
ගස් කොළන් අඳුරු කොළ පාටට
වෙවුලා ගොසින් ගත හීතට
පිය­මැන යන ගමන් අතී­තෙට

අකුණු කෙටුවා හැම­දාම යහ­නට
නොවැ­ටෙන්න සඟවා
එළිය මූණට

හෑරුවා ගඩොළු බැඳි බිත්තිය
පිපු­රුවා ඒ නිසා­වෙන් කුල­ගෙය
වරු­සාව එක එක විදි­යට

ඉස්සර නම් මතක
පොද වැස්ස හීනි­යට
ඊට පසු මුරු­ගසං වරු­සාව
තෙමෙ­න්නට හොඳ නැති­වු­ණත්
කරු­මෙට තෙමු­ණට

තට්ටු­ කර මිටිය ගොරව ගොරව ම
උසා­විය තීන්දුව කීවම
ආයෙ­මත් එහෙම වහින්නෑ
නිද­හ­සක් දැනුණ මුළු හිත­ටම

අහිමි වර­දා­නය ඔබ මට
හීන් පොද වැස්සෙත්
නැගෙන මඳ සින­හව
පිය මනින්නේ අව­සන් තොටු­ප­ළට
ඊට පසු හමු­විය හැකි වෙයි අපට

චාන්දිමා තිල­ක­රත්න

*******************

 සිර­ක­රුවෝ මනු­ෂ්‍ය­යෝය

බීගෙන ඇවිත් රෑ අම්මට පහර දෙන
වැඳ වැඳ කීව මුත් කන­කට වත් නොගෙන
මගෙ පොඩි හිතට ඉව­ස­න්නට බැරිම තැන
මට හිර ගෙදර ඔහු හට හිමි විය සොහොන

විය­පත් මව සමග මල්ලිව රැක ගන්න
තාත්තා නැති ගෙදර බර හිස මත වැටුණ
නැති තැන රැකි­යාව පුර­ඟන විය තුටින
අද සිර ගෙදර කොටු විය නීතියෙ රැහැන

ඇය පණ වගෙ පෙමින් සිටි මුත් ඇගෙ අත ගන්න
විර­සක වුණා බැරි විය මට ඉව­සන්න
පෝසත් තරු­ණ­යෙකි ඇය හා පෙම් බැඳුණ
මම හිර ගෙදර ඇය ගියෙ අව­සන් ගමන

ඉඩ­මට තියෙන මගෙ අයි­තිය වහන් කොට
ගැටු­මට ආවෙ පාතා­ලයො පෙරටු කොට
මගෙ බේරු­මට මම කැත්තක් වනන කොට
මර­ණය ඔහුට මට සිර ගේ දස වසට

මිලි­යන ගණන් ලොක්කා යටි මඩි ගැහුවා
එක දෙක මොනරු අප­ටත් ඉඳ හිට ආවා
දැන­ගෙන හෙළි නොකළ වර­දට අසු වූවා
නොකළ වර­ද­කට මම හිර බත් කනවා

තද කර­ගෙන හිතේ දුක අඩු­වක් නැතිව
සිර ගත බොහෝ දෙන ළතැ වෙයි අස­ර­ණව
කර ගත් දේ නැතිව ඉව­සුම ඉක්මන්ව
සිර දඬු­වම් විඳින හැම වෙයි මිනි­සුන්ව

ජය­සේන කොඩි­තු­වක්කු

****************

සඳ නොලද තැන

පුර පෝය අාක­හට
මොන­ත­රම් ලස්ස­නද හඳ
හැම­දාම තියේ­නම්
මොන­ත­රම් සුන්ද­රද...

ටිකෙන් ටික අඩු වෙලා
දිනෙන් දින ගෙවෙන කොට
අමා­වක ආක­හට
මොන­ත­රම් මූසල ද සඳ...

කොයි­ත­රම් තරු ඇතත්
මුළු අහස පුරා­වට
පුළු­වන්ද දිලු­ලන්න
මුළු අහ­ස්ත­ලා­වට
බැබ­ළු­වත් සඳ­ව­තිය
මුළු ආකහේ පුරා­වට
අහස නුඹ ආවැ­ඩුවෙ
පුංචි තරු එළි­ව­ලට...

සුලෝ­චනා මද්දු­මගේ

******

අරුණෝදය වී එන්න

මල් කිණිති හිනාවෙන
තුරු වියන් යට ඉන්න
හීන් හීතල හුළඟට
ගත වෙලා ගෙන යන්න

ගොඩගැසෙන වැඩ කන්ද
නුඹෙ විවේකය බින්ද
හැකිවේද කවදාක
අරුණෝදයක් වී එන්න

පොඩි උන්ගෙ කිචිබිචිය
කන් කරච්චල් ගාය
විඳින්නට නිදහසක්
නුඹට නම් නැති සේය

පසුම්බිය පුරවන්න
දිවා රෑ බර අදින
නුඹ ගැනයි ඇවිළෙන්නෙ
මගෙ හිතේ දුක් ගින්න

අහස් මාළිගාවක්
නැතත් තවමත් සැපයි
දුක සැප විඳගත්ත
මේ සොඳුරු නිවහන

අරුණෝදයක් වී එන්න
හිතේ මල් පුබුදන්න
එකට හුස්මක් ගන්න
සතුටු ගඟ ඉතිරෙන්න

රුවන්මලී දීපිකා

*******

 පුර පිවිතුරු කළ සුමිතුරු

කුණු අදින හිත පමණි
හිතේ නැත කුණු කසළ
සිනාවෙන් මනා ලෙස
පෙනේ හද නිකසලව
පුරපති මැදුර අබියස
ධනපති මාළිගා දොර
සිටුවර දොරටු අසල
තරු සපිරි සුපිරිතම
අවන්හල් පෑළ දොර
ඔබ වඩින පෙර මගට
කුණු ගෝණි නමති හිස
කුණු කසළ සසල කළ
හදින් ලොව කොට දුගඳ
සිනා මේකප් එකෙන්
දනන් මන් මුළා කළ
කඳ මසින් පිරි උදුල
මැතිඳු වසුරුත් අදින,
සුපිරිසුදු මිනිසුනේ
පුදමි මෙම සුසුම් පොද
සුනීතට සරණ වූ
බුදුවරුන් නොමැති ලොව

වික්‍රමසිංහ අතපත්තු

********

 කැදැල්ල

“අපේ සොඳුරු කැදැ­ල්ලට
අදට අවු­රුදු පහ­ළො­වයි“
කීවාය ඈ
හද උතු­රනා තුටිනි...

ඔබත්, මාත්
බැඳි පෙම් කැදලි ඉහිරී
අවු­රුදු පහ­ළො­වක්
ගෙවුණු බව සිහිවී
හද මඬල දැවිණි!

තිස්ස නිහාල් වික්‍ර­ම­සිංහ

********

රටා පැදුර

වෙල් යාය ඉමේ දොළ ළඟ
පන් විලේ දණක් බැස­ගෙන
උදු­රලා බැඳන් පන්මිටි
හිස මතින් ගෙනා...
නෙක වර්ණ කුකුල් සායම්
දමා විය­ළවා අව්වේ
කුකුල් අඩි, දෙපත්, තුන්පත්
රටා මව­මිනේ...
පිලේ වැල් අඳට එළ­මින්
වියූ පන් පැදුරෙ අසි­රිය
පෙන්ව­මින් වින්ද යුරු ඔබ
මැවී පෙනෙ­නවා...
රටාවක් ලෙසේ විශ්වය
දකි­න්නට කුඩා­ කල සිට
සිත­න්නට දෙයක් අම්මේ
ඔබයි හුරු කළේ....
බඹ­රැන්දේ

ජගත් පත්ම­සූ­රිය

********

 දිරිය දරුවෝ

වන්නි ගම් දොර
නිවැසි දරුවෝ
දැනුම සපුරතී
පරිසරෙන් නිති

හරැති පත පොත
ඔවුන් දැක නැත
එහෙත් වන පෙත
කරති වන පොත්

කුරුලු සිව්පා
පිපුණු මල් පැහැ
ඔවුහු හඳුනති
අත්දැකීමෙන්

ගලන දොළ හඬ
සියොත් ගී නද
අසා ඇති උහු
දනිති සගයුව

රටා නිමැවුම්
ඔවුහු නිමවති
පැළුණු වෑබිම්
සදිස් වීමෙන්
පන්නරය නිසි
පරිසරෙන් ලැබ
උගත් ඔවුහුය
දිරිය දරුවෝ

දළුපොත පිලීෂියන්

ඔබේ කාව්‍ය නිර්මාණ යොමු කරන්න.
කවි මඬල, සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්, කොළඹ 10
sumuduchathurani@lakehouselk