කවි සිළුමිණ

අර­ග­ල­යක සුසුම්

උතුම් වු අර­ග­ලයේ
සැබෑ සුව දැනෙන්නෑ....
ඒ සුවය විඳිනු බෑ....
බුර - බුරා නැගෙන ඒ
විය­රුවේ ගිනි ජාල
අබි­මුවේ....
දැවි - දැවී අළු බවට පත්වෙනා
යළි කිසිදු ගනු නොහැකි
කල්ප කාලා­න්තර කලක්
දැනුම දුන් සම්පත්ද
ඒ ලබපු ජීවි­තද
දුලි වී......
අර­ග­ලයෙ ප්‍රබෝ­ධය අව­සන්ව
මෙයද මා පැතු සැබෑ
අර­ග­ලය......?

සංජය ක්‍රිශාන්ත

ගුරු පියා­ණනි

අහෝ ගුරු­පි­යා­ණනි
සිහි­වෙ­නවා තවම ඔබ
කිසි­යම් විෂ­යක් පිළි­බඳ
ගැට­ලු­වක් පැන නඟින සඳ
මැවෙයි ඔබේ රුව හද­වතේ
විසඳ ගන්නට සිතෙයි
දුර­ක­තන ඇම­තු­මක්
ඔබේ අංක­යට
සුපු­රුදු විදි­හ­ටම
සැණෙ­කින් දැනෙයි මත­ක­යට
ඔබ අප අතැ­ර­ගොස් ඇති බව
දැඩි වේද­නා­වෙන් පෙලෙයි සිත
හෘද­යං­ගම ගුරු පියා­ණනි

ජය­ලාල් රෝහණ
ජය­නාත් ඉන්ද්‍ර­ජිත්

අම­ර­ණීය ප්‍රේම­කීර්ති

නළ­දත පෙන්වල හස­රැළි නංවල සේවය කළ අන්දම සිහි­ග­න්වල
රස විඳ විඳ අපි සැන­සෙමු නිත­රම එතුමා ලිව් ගී පද­වැල් මුමු­ණල
මධු­රස වෑහෙන ගී තැටි තිබෙ­නව තව­මත් සුරැ­කිව ජාතිය සතු­වෙල
සුන්දර මිනි­සෙකු ලෙස එතු­මගෙ නම ලියවී ඇත ජන­තා­වගෙ සිත්වල

එතු­මගෙ වැඩ­ස­ට­හන් හැම එක­කම හාසය, ප්‍රේමය ජීවය තිබුණි
පරි­ණ­ත­භා­වය, නිහ­ත­මා­නි­කම, මනු­ස්ස­කම ඉස්මතු වී පෙනුණි
පිරි­සිදු, නිවැ­රදි, පැහැ­දිලි කට­හඬ ගුවන් විදු­ලි­යෙන් කාටත් ඇසුණි
නිවේ­දක තන­තුර දර­මින් ඔහු ඉටු කළ සේවය රට­ටම දැනුණි

අසූ­න­වයෙ ජුලි තිස්එක ලක්මව සෝදුක් සයු­රක ගිල්වා දම­මින්
නිහඬ කළා හඬ එක වෙඩි උණ්ඩෙන් ප්‍රේම­කී­ර්තිව බිල්ලට ගනි­මින්
නන්දන උයනේ කප්රුක මුදුනේ පිපු­ණත් පර­ස­තු­මල හැඩ මව­මින්
සිටියා ඇති යළි උප­දිනු මැන මෙහි ප්‍රේම­කී­ර්තිගෙ නම රැක­ග­නි­මින්

ඒ. විතා­රණ

ඇසළ සිහින

තුන් යම සුන්ද­රයි ඔබ ඉන්නා හීන
පැල්පත එළිය වී පිරුණා සඳ කිරණ
ඇසළ සඳ වගේ දුටුවා නුඹේ මුහුණ
මා හද නුඹ­ට­මයි දිනුවා මගේ සිහින

පී.එච්. නිහාල් රංජිත්

පැරණි සිත්ත­රුන් සිහිවී

අවු­කන මහා බුදු රුව සැදු කොළාම් පුර
සිතු­වම් කලාවේ නම­ගිය බොහෝ දුර
දම්සෙන් හෙන්රි සුහ­දා­ණෙනි කුලුණු බර
හිමි වේවා ඔබට මතුදා නිවන් පුර

මහ දෙවොලේ සීනි­ගම දෙවි­යන් මැව් වේ
ඩැනි­යෙන් කලා කරු­වා­ණනි හික්කඩු වේ
සිතු­වම් කලා­වට ජීවය පන පෙව් වේ
ඔබ සිහි කර වදිමි මම දෙවි­යන් හමු වේ

සිතු­වම් කලා­වෙන් හැම­දන මන බැන්දු
කාටුන් නිමැ­වු­මෙන් හද­වත් රස කැන්දු
කා අත­රත් හොඳ­හිත නිර­තුරු රැන්දු
මම සිහි කර­න්නෙමි ජී.ඇස්. පර්නැන්දු

සිතු­වම් කලා­වෙන් ලක­ඹර එකළු කල
පව්ලිස් කලා කරු­වා­ණෙනි ගෝන ගල
ඔබ නැති වුවත් ඇඳි සිතු­වම් වෙහෙර වල
සිහි කර මා නම­දිමි ඔබේ පා යගල

ජේමිස් කලා­ක­රු­වා­ණෙනි කලා ලොවේ
ඇඳි සිතු­වම් තව­මත් මගෙ හිතේ මැවේ
සිහි­වන විටදි එය මගෙ හද සොවින් තැවේ
අපි හමු­වෙමු නැව­තත් මතු බවෙන් බවේ

ටියු­රින් කලා­ක­රු­වා­ණෙනි අම්බ­ලන් ගොඩ
සිතු­ව­ම්ව­ලින් පන්සල් බොහො කළා හැඩ
ඔබ සිහි කරමි මම කරනා අතර වැඩ
ඔබ­ටත් ලැබෙනු ඇත මතු සුර පුරෙහි ඉඩ

ඩී. මිල්ටන් ප්‍රනාන්දු

සස­ර­මඟ සුවඳ

වර්ණ හත­කින් 
පාට ගෑවෙන්න
සුමුදු සුදු මුදු
ඉන්ද්‍ර­චා­පය
දියවු බව සිතු­වත්
අහස් ගැබ තුරුලේ
සැඟ­විලා ඉඳ
පෙනී නොපෙනි
සිනා­සෙයි රහසේ
ඉරට මැදිවී
පිණි වැස්ස යට
කළු වලා අස්සේ
සුසුම් සුව­ඳින්
මතක මත්කළ
සිහින මල් වැස්සේ
දෙතැන ඉමු අපි
දිය­වෙලා යමු
ඇහි­පි­යන් ඔස්සේ
සසර යන මඟ
දුටු­වො­තින් හෙම
නොයන් පිය සබදේ
නාඳු­නන විලසේ
සුවඳ මඟ දිග
ඇති­රු­වෙමි රහසේ
නොහ­රින්න අත
වෙළා ගනු මැන
ඔබේ දෑතට
මැදි­ක­රන් රිසිසේ
නිවෙමු නිව­නින් අපිත්
එක්ව එක දවසේ

තුෂාරි ජය­සිංහ

සඳ වරුණ

හිරු එළි­යෙන් ලොව නැහැමී බැස­යන කල සඳ
අඳුරු වලා පටල මැදින් එබී බලන සඳ
තරු පිරි­වර සමඟ තුටින් ලොවට වඩින සඳ
සැමට සිසිල දේ අහසේ පායන පුන් සඳ

සක් දෙවි­ඳුගෙ තෙලි­තු­ඩ­ගින් සාවෙකු ඇඳි සඳ
ලෝකය නොනැසී පවතී ඇති­තෙක් ඉර සඳ
ඇම­රි­කාවෙ "ආම්ස්ට්‍රෝං" තර­ණය කළ සඳ
තව­මත් ලොව පාය­නවා නොඅ­ඩුව මදු සඳ

කවි­යන් හට උප­මා­රූ­පක ගෙන එන සඳ
ලල­නා­වන්ගේ නළ­ලට සම කළ අඩ සඳ
අමා­ව­කට අහස් කුසේ සැඟ වී ගිය සඳ
පායා­පන් මගේ පැලට හෙට­දින පුන් සඳ

නැකැත් ඇදුරො ලිත බලලා නැකැත් ගණින සඳ
නව අවු­රුදු ශුභ නැක­තට බලනා නව සඳ
ෆාති­මාලා අවු­රුදු කන රාම­ලාන් සඳ
කල්ප ගණන් පව­තීවා 'තරු­පති' ඔබ සඳ

ආනන්ද අබේ­වි­ක්‍රම

ඉඩ‍

සඳ එළි­යට
ඉඩ දී කළු­වර
එහාට මෙහාට
වෙන හැටි

එන්. ඩබ්.පී. ලාල්

මර­ණය අම­තමි

සස­රෙහි ගම­න්ගෙන මවු­කුස සුවය ලැබ
ඉපදී නැසි නැසී ඉප­දුන මුහුණ සිඹ
ආලෝ­ක­මත් කළ මගෙ දිවි ගගන ගැබ
අම­තමි තුටු සිතින් "මර­ණය"! මිතුර ඔබ

කායික මාන­සික වේදනා නොමැති හෙයින්
පිය­වර තබද්දි පෙර­ටම තෙදැති ලෙයින්
පෙර­මඟ තිබුණ රුපු බල­කොටු කෙරුණි අයින්
මර­ණය ඔබට ලොකු සතු­ටක් වුණිද එයින්

හැම විට දුන් තුන්දෙන බෑනලා හට
සම්පත් ඉසුරු පින් ඵල දේ බොහෝ විට
මා ගැන වෙහෙ­ස­වන නිර­තුරු අගේ කොට
මර­ණය ඔබ ද පසු වෙන්නැති විනෝ දෙට

දෙව­රක් වැන්ද දඹ­දිව මතු­වෙලා පින
දුක සැප සම­ලෙ­සට සැලකු බොහෝ දින
ඇස් දෙක පියා­ගත් සුමනා තිබු ගුණ
මගෙ පණ රැක්කෙ ඇයි මර­ණය එදා ද ින

ඇස් දෙක නොපෙ­නීම අත්දෙක වෙව්ලී­මෙන්
පෙර මෙන් ලිය­න්නට දැන් බෑ සැන­සී­මෙන්
අවු­රුදු අසු අට නව මස පැනයා මෙන්
මර­ණය ඉතින් නැත ඵල­යක් දැඟ­ලී­මෙන්

ජයත් පති­රණ

සංව­රය

පොදු තැන්ව­ලදි යන එන අපෙ මිනි­සාම

නිවසේ නුගුණ ගති පා එහි හැසි­රීම
තබනා අඩිය වචන ද ඉස්මතු වීම
නොත­කන සංව­රය මිනිසා පිරි­හීම

චාරිත සිරිත් ගරු­කර වැඩි හිටි­යන්ට
සල­කන වාසනා අය නැත පෙනෙ­න්නට
පිරි­හෙන තැනට මිස නැත ගුණ දකි­න්නට
අම­තයි වචන සංව­ර­කම නස­න්නට

ගහ­පිය, දියව්, වන­සව්, රුදු වචන පෙළයි
මහ මඟ හඬ නඟන මිනි­සුන් රකුසු වෙලයි
මොන­යම් අසං­ව­ර­යක් එහි පෙනෙ­න­ව­දැයි
හැදෙමු ද සිතමු රැක­ගමු සංවර වීමයි

ආර්. එම්. ජය­සේ­කර අබේ­රු­වන්

නුඹ ගිය පසුත්

ගෙවුනු අතී­තෙක මහා හීන ගොඩක් මැද
නුඹයි දිවියේ අසි­රිය මල් යහන් ඇති­රුව
සදා සුවඳ මල්, සුවඳ දුම්, හැරදා කවුළු
සැත­පුවා මහ­මෙ­රක් තරම් උස පැතු­මක්
නොඉ­ල්ලීය නුඹ මගෙන් කිසි­වක්
සෑදුවා පුංචි පැලක් හද තුළ නොකි­යාම
පැදු­ර­ටත් හොරා නුඹ ගිය පසුව
උන් හිටි තැන් ද නොදන්වා මට
හිස් කළෙමි අහු­මුළු සිඳ අතු­පතු ගා නුඹ හුන් තැන
ඒත්......
මහා මාලි­ග­යක් වී නුඹ ඒ පැල ඉනි මත
ඒ පද­නම් පවුරු යට­පත් කර නැගෙන අපූ­රුව
බලා හදිමි පුදු­ම­යෙන් මම

සංජය ප්‍රිය­ද­ර්ශන

සියු­මැලි අත්

සුදු සඳ රැස් කිරණ එන තුරු ගුවන මැද
මදු මල දකින තුරු සැඟවී සිටිය සඳ
මදු රස ගෙනෙන ජීවි­තයේ අඳුර බිඳ
මුදු සියු­මැලි දෑත සන­සයි ලොවෙහි හද

උද­යෙම කුස්සි­යෙන් මිහි­දුම් පටල ඉරා
මුද­වා­ලයි ලිපෙන් දුම් බත ඉදෙන තුරා
නිද­හස නොමැති අතැ­ගිලි මුළු දවස පුරා
සිඳ­වයි අපේ කුස­ගිනි ඇගෙ කුසට හොරා

කුකුළා සමඟ අව­දිව ගොස් මැෂිම වෙත
හකුලා තිබු නූල් පන්දුව ‍වෙළුන ගත
කපලා රෙදි කෑලි එක්කර මහන අත
හදලා සත­ප­වයි අප සිරි­ය­හන මත

දිය කර ආද­රය රස තේ එකට දමා
පිය සුන්දර අතින් දුන් හැටි නැතිව පමා
ළය කර සිසිල් ලොව ජීවන අඳුර නිමා
ඇය සුළ­ඟිලි තුළින් දුනි ලොව රසය අමා

සුග­ත­දාස කුරු­විට

මතක සුව­ඳක්

පන්සලේ සමි­ඳුන්ට
සලා­කය ගෙන­ගිය දවසෙ
මගේ අත අල්ල­ගෙන
පන්සලේ ගල් පඩි පෙළ
මහත් අප­හ­සු­වෙන් නැඟ
බුදු කුටිය අබි­යස දණ­ග­සා­ගෙන
මට ඇහෙ­න්නට කී ගාථා
මියුරු ගීයක් වගේ
තව­මත් ඇහෙ­නවා අම්මේ
ගම්දොරේ කල විටෙන්
නෙළා ගෙන­විත් එළ­වළු උයා
අලුත් හාලෙ බත සමඟ මුසු කොට
අනා කට­වල් කැවු හැටි
හරිම සුන්ද­රයි අම්මේ
වැලි අතුල මිදුලෙ
දොළ පාරෙ පෙඟුන
පොල්අතු ඇද­ගෙන ඇවිත්
රටා­ව­කට වියන අයුරු
පැත්ත­කට වී බලා සිටියා
හරිම සුන්ද­රයි අම්මේ

කේ.ජී. සංඝ­දාස

දහම

රට තුළ
අර ගල
හද තුළ
කල බල
පුහු දුන්
මිනි සුන්
හර සුන්
කෙළෙ සුන්
අබි­මාන ය
අව­සාන ය
අව­දාන ය
නිම වුනා ය

ක. ආ. ජය­රත්න සිරි­සේන

සොබා දහමේ අරු­මය

හැම­දාම නිය­ඟ­යද
කවදා හරි වහි­නවා
කොළ හැළුණු ගස්ව­ලත්
අතු රිකිලි දම­නවා
දිය සිඳුණු ඇළ දොළද
පෙන බුබුළු නඟ­නවා
රාහු හඳ ගිල්ලාට
යළි අහසෙ දිළෙ­නවා
පිපුණු මල් පර­වු­ණත්
නිතර මල් පිපෙ­නවා
හිරු සවස සැඟ­වු­ණත්
හෙට උදේ වඩි­නවා
සයුරු රළ අලස නෑ
වෙරළ දිය කර­නවා
නැව­තීමේ තිතක් නැති
බව පේනවා

සුනේත්‍රා ප්‍රේම­සු­න්දර

සති­මත් වි

ඉහිරි යයි වලා පෙළ ද හැඩ­ත­ල­යද වෙනස් කරන්
මසිත උපන් සිති­විලි ටික හිර­ක­ර­ගෙන මටද හොරෙන්
නුඹ පම­ණක් එහි රජ වී ඉන්නා බව මට දැනේවි
ඉතින් සබඳ සිහි­නෙ­ක­වත් දැව­ටී­ගෙන මා වෙත එන්න

අත්තටු සිඳ දැමු විලස ඉන්නට මට නොහැකි
සිත් අහසේ මල් පිපිලා තරු­යා­යක් විලසේ
විස්තර නම් කියනු කුමට සෙනෙ­හස් ගංගා වේ
බාධක මැඩ ගන ජය ගමු සති මත් වි සැබ­වින්

කුසුමා ප්‍රේම­රත්න

අපූරු දරුවෝ

වැදුනා ඔන්න බෙල්එක හරි­යට අටය
කාගෙත් සිත දුවන්නේ සිල් පද පිටය
සිල් පද හමා­රයි වැඩ ටික දැන්‍ ­ ම­ටය
සුමනා අඬන්නේ දුවලා වැටු­ණා­ටය

මුතු ඇට වගෙයි ලුසි හාමිගේ අකුරු ටික
ලීලගේ සිරිත මොනවා හෝ අඳින එක
ඩිංගිරි නොතේ­රෙන පද­යක් පොතක දැක
ඇවි­දින් අහන හැටි කාටත් බැලිය හැක

සිරි­මල් සිනා මල් මුව­ඟින් නිසි වස්සයි
සෝමා­වතී ගී ගැයු­මට හරි දක්ෂයි
පැන­යක් ඇසුව සැණෙ­කින් දෑතම උස්සයි
ජය­සේ­නගේ මුවේ ඇත්තේ දත් විස්සයි

කමලා මිරිස් කර­ලක් පොඩි කුසු­මාට
කැවු­වෙන් එදා බර නඩු­වක් පන්ති­යට
ඒකට පාර තුන හත­රක් තැලු­වාට
මට කන­ගාටු දරු­වන් සැම ඇඬු­වාට

පිය­සේන රන්වල

හිරු නැගෙන මොහො­තෙත්

හිරු බැස යන මොහො­තෙත්
මුළු දහ­වල් පුරාත්
සිත ළග
දුව පැන ඇවි­දින
දඟ කරන
ඉඟි­බිඟි නොක­රන
සුකු­මාල දසුන් මවන
හංස ගීතය ගයනා
දැකු­ම්කලු හංස­ධේ­නුව
ඔබ සුපු­ෂ්පි­තය
නය­නා­වි­යම වුවාය
මුහුදු රැල්ලෙත්
අලු­යම පිබි­දෙන මල්පෙ­ත්තෙන්
මැවෙන දසු­නින්
කියන අටලෝ දහ­මින්
සියලු සංස්කා­රයේ
නැසෙනා බව කියන
නය­නා­විය ඔබ­මය
මුළු රාත්‍රිය පුරා
දැව­ටෙ­මින් විටෙක ඔබ
බිම වැටී දෙදන ඇන
පිරි­ම­දින දෙප­තුල
ලිහිල් වු සළු­පොට සක­ස්ක­ර­මින්
හිරු නැඟෙ­න්නට පෙර
නොපෙනී යන්නට ගියාය

රත්න­පාල ගමගේ

උද්ධ­ම­නය

මිල...
ළං වන හැම මොහො­ත­කම මට,
නුඹ,
ඈත් වෙන්නට වෙර දරයි
අශී­ලා­චා­රයි...
සාධා­රණ හේතු
කෙත­රම් කීවත් හඬ නඟා
පලක් නැත
චප­ල­ක­ම­මයි
මතුව ඒන්නේ...

උපාලි ටෙනි­සන් රුව­න්පුර

පැර­දුන මරු දිනන තුරා

හිරු දෙවි රාහු ගිලන්නා බව කියන
දෝසත අනුව දින­යක රූසිරි වඩන
වද­කහ සුදිය බොනු දැක නෙක­දන රිසින
බීවෙමි මමත් වැර­දුණි පැතු­මන් රැඳුණ

සිදු­විය ගත­වෙන්න රෝහල් නොපැතු ලෙසින්
වම­නය, පාච­නය වැල­ඳින දරුණු වෙසින්
පිරි­සක් එයින් මියැ­දුන බව ඇසුන බසින්
දිවි බේරුණි බියව ඉන්දදි සතර දෙසින්

රැකි­යා­වක් ලැබී එහි යන එන අතර
ඉඳ­හිට දුවන බස්රිය වර­දින නිතර
දුව­මින් දිනක් එල්ලුන පුව­රුව අතැර
පය ලිස්සා වැටුණි බිම ගාතෙන් හතර

මර­ණය අඹි­මු­වට ගිය ඒ හැම දිනක
පිහි­ටට පැමිණි අය ගැන මට ඇත මතක
රූප­සේන මුද­ලාලි ද සිත කොනක
ඇත දොස්තර අබේ­සිහ මැති­ඳුද මිණක

ඒ. කේ. ඩබ්ලිව් පෙරේරා