වෙනස් වීම

මුව’ග හස­රැලි මැවෙයි නැඟුණු හස­රැලි මැකී
සිනා සුණු ඒ මුහු­ණෙ­හිම බිඳෙනු ඇත ඉකී
සංසාර පුරු­ද්දට ගමන් මඟ දුර දකී
ජය පරා­ජය දෙකම විඳ­ද­රා­ගත හැකී

පියවි ලොව දැකිය හැකි නමුදු සුපු­රුදු ඇසින්
කටු­ස්සාගේ පාට වෙනස් වනු ඇත හිසින්
මල් ‍පොකුරු හිස මතට වැටෙන විට දස දෙසින්
පිහි­පාර එල්ල වෙයි නොදැ­නීම පිටු පසින්

පණත් දෙන්නට වගේ මතු­පි­ටින් සිනා සේ
වැලඳ ගන්නෝ සිටිති මනා­පෙන් මනා සේ
ඔහුම ආපසු හැරී සුනා­මිය වුණා සේ
ජීවි­තය බිලි ගනී ළඟා කොට විනාසේ

හොඳ-නරක දෙකක් ඇත යුතු-අයු­තු­කම් කියා
නොදු‍ටු සේ සිටිති සම­හරු වපර ඇස් පියා
ඔහු සිතන මුත් හැඳින නැත සිතැඟි ගැන එයා
බලා සිටි­නවා ඇත ලෝකය ම මුව අයා

ලෝක­යට මෙහෙ­ව­රක් සිදු නොවන සත පහක
මල් පුදන්නෝ සිටිති බලා සිටි­යදි අහක
මිනි­සාට පිහිට වී හෙවණ දෙන මහ ගහක
පොතු සිඳින තර­ම­ටම මිනිස් සිත කිම කුහක?

ගිනි කඳුය, දිය ඇලිය, යමා මහ පෙළ­හ­රය
වෙහෙස නොදැ­නෙන නමුදු පැමිණි මාවත දුරය
සසර මැටි පහ­නක්ය, දිවිය ඇවි­ළෙන තිරය
නිවී ගිය දින පහන දුක සතුට කෙළ­ව­රය

රටේ­මුල්ලේ මුද­න්නා­යක

පොළොව වී ඉමි...

සුවඳ මඳ පව­නට
වර්ණ හැඩ ගුව­නට
රොන් සදා බිඟු­නට
පරව වැටෙනා විට
පොළොව වී ඉමි වැල­ඳ­ග­න්නට

අම­ර­සිරි වික්‍ර­ම­රත්න

අඩ­සිය වස පිරිණි...

කැප­කොට ජීවි­තය පොදු­ජන යහ­ප­තට
අඩ­සිය වස පිරිණි උර දී කහව­තට
කඳු­ළක්-දෙකක් නැඟු­ණත් එද­වස නෙතට
අද මිල කළ නොහැකි සැනසිල්ල හිතට

මහ පින් බිමට කැඳවා දුර-කතර ගෙවා
කුලු­ණින් ළෙහි හොවා නැණ සිප්ස­තර පොවා
දිවි මඟ හෙළි-පෙහෙළි කළ දී මහඟු ඔවා
සිහි­යට නැ‍ඟේ ගුරු-උතු­මන් උදේ හවා

අස­රණ නොකර සිති­විලි අව­දියෙ මුල්ම
තනි-නොත­නි­යට හිටියේ සර­සවි බැල්ම
මගෙ ජීවි­තය ඔප කළ ඒ මිණි කැල්ම
මා අත­හැර නොයේවා මිය යන කල්ම

විස කටු-කිණිසි තුඩු තිබු­ණත් මඟ දිගට
හෙමි­හිට පැමි­ණි­යෙමි ගමනේ ඉම ළඟට
ඇතැ­මුන් ගල් බොරලු දැමු­වත් පෙර­ම­ඟට
මල් පාවඩ වීය ඒවා පා යුගට
පාරා තුවා­ලය හිනැ­හුණු අය සේම
පිරි­මැද රිදුණු තැන් ගෙන දුන් සැන­සීම
හමු විය උතුම් මිනි­සුන් නැති රැව­ටීම
මත­කයෙ සිටිති ඒ දෙවි­වරු හැම­දාම

ඉහ­ළට නැඟුණු ඉණි­ම­ඟ­ටත් පහර දෙන
කකු­ලෙන් අදින අත්ව­ල­ටත් සුරත දෙන
මිනි­සුන් අතර හිඳ වළඳා සසර පින
පුදු­මයි මටත් අද මා මේ සිටින තැන!

දොර­ටුව වසා දා හිත කල­කි­රීමේ
විඳ-විඳ සුවය ටික ටික අත්හැ­රීමේ
ගත වන ජීවිතේ වැඩි බර දැරීමේ
කාලය නිමා වී එළැ­ඹෙයි විරාමේ

පල්ලේ­ගම හේම­ර­තන හිමි

සහ­ජී­ව­න­යයි සංහි­ඳි­යා­වයි

දිනුවේ මිනිස් වග එක මවු කුසෙනි බවේ
රතු පැහැ එකම ලේ බිඳු දෙයි සැමට ‍සුවේ
පොදුවේ සැවොම අහ­රෙන් දිවි ගෙවති ලොවේ
එනිසා කෙනෙක් කෙන­කුගෙ වහ­ලෙක්ද නොවේ

අවි­යෙන්, දන බලෙන් ලෝකය යටත් කර
තම සැප ගැන බලති අන් හැම දෙනට පෙර
එන­මුත් සැවොම මිය යති, නීති­යකි තිර
මේ ගැන මිනි­සුනේ සිතලා බලනු දුර

හැම සම්ප­තම දී මිනි­සට සොබා දමෙන්
ගෙව­නට ජීවි­තය ඉඩ දුන් නමුදු පෙමින්
මිනිහා මිනි­හ­ටම වයි­රෙන් එරෙහි වෙමින්
පාගා දමා ඇත නිද­හස ඉවත ගිහින්

ජාතිය, කුලය, බස, ආගම කියා අප
බෙදලා වයි­ර­කොට පිරි­සක් සොයති සැප
සම­ඟිව සිටින තෙක් දුදනෝ ලබති හප
නිද­හස ලබ­න්නට සම­ඟිව කරමු කැප

කන්නට, බොන්න, තම කට­යුතු කර­න්නට
අද­හස් කිය­න්නට, අද­හස් ලිය­න්නට
පෙන්නා වැරැදි අර­ග­ල­වල යෙදෙ­න්නට
ඇති නිද­හ­සින් බැහැ මිනි­සුන් පෙළ­න්නට

ජීවත් කරන්නේ අප සහ­ජී­ව­න­යයි
අප හැම­ගෙම පැතුම අද සංහි­ඳි­යා­වයි
සැන­සුම, සතුට, ආද­ර­යයි, කරු­ණා­වයි
හද තුළ තිබේ නම් හෙට අරු­ණලු පායයි

සුග­ත­දාස කුරු­විට

විලා­සි­නි­ය­කගේ ප්‍රේමය

සාමා ඉතින් නුඹ කොතැන
හාරිත නොඑන පෙර­මඟ‍
බලා දල්වා දෙනෙත‍
රකි­න­වද තවම පති­වත

සාරාගී ලව­නත
තබා මුව බී මීවිත
පිරිමි රති සර­තැස
නිවූ මා සුපෙ­ම්වත

වීණාවෙ තත් පිරි­මැද
හඬන දෑඟිලි තුඩු මත
තවම ඇත හද­වත
මම නුඹේ මඟ බලන ඉසි­දින්න

මලිඳු කාවින්ද කුමා­ර­සිංහ

නංගී

රෑ සඳ මඬල රැකි හන්තා­න­ටම හොරෙන්
පුන් සඳ වැස‍ී-ගිය සද කළු වලා­කු­ළින්
රන් තරු දූ-පුතුන් පූදින විට අහ­සින්
පායා වරෙන් ආයෙත් හන්තාන උඩින්

අප්ප­ච්චිගේ මළ ගෙයි රෑ පාන්දර
කිරි­කැටි නුඹ පුර අට­වක නුපුන් සඳ
අහි­මිව පිය සෙනේ නුඹ ගෙයි සිටින සඳ
හිමි වූවා ද පිය සෙනෙ­හස මගෙන් පිට

සර­සවි අහසෙ තරු පූදින විටදි හෙමින්
පා කර හැරියෙ නුඹ දකි­නට ඒ අහ­සින්
සර­සවි අහස ළඟ දැවටී වලා­කු­ළෙන්
පෑයූවේ ඇයි ද නුඹ වැව රවුම ‍‍උඩින්

කුලි­යක් හොයා­ගෙන මං ගෙන් පිට වෙද්දී
සුසු­මක් හෙළා අත ගෑ හිත උණු වෙච්චී
අම්මගෙ සුසු­ම්වල සුව­ඳත් උඹ නංගී
දව­සක පාය­පන් අම්මා තනි වෙද්දී

අසිත සඳුන් හේරත්

මතක බණ

දුඹුරු පල­සක්
එළාගෙන මිහි­ලිය
බලා සිටි
වැසි දෙවි වඩින තුරු
මතක බණ ගෙට...

ළිං පොකුණු වැව්
උරා ගෙන රුදුරු හිරු
සතා සිවුපාවුන්
මරා ගෙන මරා ගෙන
ගස් කොළ ද මල්
තෘණ දවා අළු­කර
පතොක් මල­කට
ප්‍රේම කර කර...

සුදු වතින් සැර­සිලා
අහස් ලිය
පිනි බින්දු ඉසි­නවා
මූණි­ච්චාව වසා ගෙන...

තවත් බැහැ බලා ඉන්නට
මිහි­ලි­යගේ පණ ගැහෙ­නවා
නැවුම් දිය බිඳක් බලා­ගෙන...

මේදනී මැණි­ක්කු­මුර

නිරා­මිස පෙම

භාව­නා­වක සුවය කැටි වුණු ඔබේ නෙත් ඉවුරේ
වේද­නා­වක සුසුම් නිවුණා නිසල සඳ එළියේ
විසල් ‍උයනක අකල් පෙම්මල් පිබි­දුණා රහසේ
යළි උප­න්නෙමි ‍ඔබේ පාමුල උවැ­සි­යක විලසේ...

දෙතොල් පෙති මත පිපී පර වුණු කඳුළු හස­රැල්ලේ
ළදැ­ල්ලක් වී සසල වූයෙමි නුරා හිරු එළියේ
විඳි­න්නට ලොව මිහිර මන­රම් පින් පිරූ දිවියේ
නිරා­මිස සෙනෙ­හ­සක් දැනුණා ඔබේ සිත් මඬලේ...

රාගයේ රස පහස අය­දින රුදුරු සිත් පතුලේ
ආලයේ වර­ප­ටින් බැඳ­ගෙන රිදුම් දුන් දවසේ
ඉකි­ගසා ලොව හැඬූ හැඬු­මන් මත­ක­යන් අතරේ
සාදු­කා­රයි පුද­සුනේ ඔබ සල­ප­තළ මළුවේ...

නන්දි අලුත්ගේ රත්න­වීර

ආරා­ධනා

සිරි­කත පැමිණ මිදුලේ නඟයි අඬ­හැරේ
ගව-මීදෙ­නුන් තන­පු­ඬු­ව­ලට කිරි එරේ
කොවුලා අඹ වදුලෙ හඬ­වද්දි තුඬු බෙරේ
මැණිකේ පිළි­ගන්න මගෙ පැලෙහි දොර ඇරේ

තුඹ කර­විල ඉද­ල්වල හේනෙ මල් පිපී
අබ තෙල් හිඳි­න්නට ඇත කරල් ටික කැපී
සුබ හෝරාව කව­දද? අසා හැපි හැපී
රඹ කැන මැණිකෙ මිදුලේ මගේ වත සිපී

පැල්පතෙ අඳුර මැකෙනා දිනය දැකු­මට
ඇල් වී කරල් කිරි වැද නටයි සුළ­ඟට
මල්බර වස­න්තය හැඩ වෙද්දි ගම වට
වෙල් ඉපැ­නැල්ල පාවඩ කරමි මැණි­කෙට

හට­නට හේනෙ-කුඹුරේ හවුල් වන නියා
මට අත දෙන්න නැඹු­රුව සිටින දැන-කියා
ගෙට පිය නඟා යුග දිවි දියුණ අර­බයා
සට­හන් තබමු මට ඔබ - ඔබට මා කියා

සේනා­ප­තියේ ගුණ­ව­ර්ධන

අප දෙදෙ­නෙක් නිසා...

පෙම්වත ඔබ
නිර­න්ත­ර­යෙන් ම
මල් සුවඳ පම­ණක් ම
විඳිනා කල
මම ඉන් නොනැ­වතී
දිරා­පත් කොළවල සුවඳ ද
ආඝ්‍රා­ණය කර බලමි

ගංගා වරු­ෂ­වි­තාන

නිවන

සසර ගමනේ කෙළ­ව­රක්
දකි­න්නට නැත කළ පිනක්
දැනෙන දුක් බිය නැති තැනක්
සොයන තැන විය මිරි­ඟු­වක්


අස­න්නෙමි කියනා බණත්
තිබේ හර බර ගති වියත්
කර­න්නට එය ගිය නමුත්
හිතට සැන­සුම නැත ඇවිත්


කරන පවු කම් නොක­ළහොත් ‍
ලැබෙ­න­වා­මය කුස­ල­යත්
බුදු­ව­රුන් දෙසු බව­හැ­රත්
නොද­න්නෙමි මම තව­ත­වත්

හිතට සතු­ටක් මට දැනෙයි
කයට සුව පහ­සුව දැනෙයි
නිවන ඇත්තේ අත ළඟයි
සසර කෙළ­වර මට පෙනෙයි

ඇල්බට් ඇම්. ලියනගේ

අහිමි නිධා­නය!

(ආචාර්ය ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් මහ­තාගේ අභා­වය නිමිති කොට­ගෙනයි)

සිති­ය­මක් අත නැති­වම
සියක් ආයු ලැබ
කටුක අර­ගල මැද
අලුත් ලොවක් සොය­මින්
දුරු - නොදුරු රට
අති­ක්‍ර­ම­ණය කොට
මෙ මහ­පො­ළොව මත
ඔබ එදා නිධන් කළ නිධා­නය...!

ඔබ අද නික්ම ගිය පසු
හද ගැබෙහි ලා සුර­කි­න්නට
ඉතිරි වෙද මෙපොඩි බිමේ පොඩි ඉඩක්

නිහාල් ගුණ­ව­ර්ධන

ආද­රය නම්!

වස­න්ත­යක නොවෙයි සොඳුර
ගිම්හා­නෙක මලක් වෙන්න
ගිම්හා­නය සිනා සපිරි
වස­න්ත­යක් සේ දකින්න...

වස්සා­නෙක නොවෙයි සොඳුර
ඉ‍ඩෝර­යක පින්න වෙන්න
ඉඩෝ­රයේ පිනි සිසි­ලෙන්
වස්සා­නය උදා වෙන්න...

කුණා­ටු­වක නොවෙයි සොඳුර
මඳ සුළඟේ හමා එන්න
කුණා­ටු­වෙන් ඉදිරී ගිය
ගහ­වැල යළි දලු දමන්න...

මහින්ද කුමාර දළු­පොත

එතෙර කවිය

ඇයි ද වස­න්තය ආයෙත් එන්නේ

සාර-සුබා­වට හැඩ-වැඩ වීලා
ඔබට බැරිය යළි මා රව­ට­න්නට
රතට රතේ ළාදලු පාලා...

ඇති තතු දන්නෙමි - දැන­ගෙන ඉන්නෙමි
එර­බදු ගස මත දැව­ටෙයි විය­රුව මා වත
සරු පස සුව­දයි
මළ­මිනී නොපෙ­නෙයි
නොදැ­නෙන - සැඟ­වෙන
රහ­සක් මතු වෙයි
පස යට සැඟවී පණ කැල
වන­සයි වැළැ­ලුණු මිනි­සුන් ඉහ-මොළ
ජීවි­ත­යම හිස් බඳු­නකි නිසරූ
තර­ප්පු­වකි පාවඩ නොම ඇතිරූ...

ඉතිං වස­න්තය
කන්දෙන් බැස­ගෙන වස­රක් පාසා‍
ආවට මදි නොවැ නඟ­මින් ගෝසා

එඩ්නා සෙන්ට් වින්සන්ට් මිලේ

එඩ්නා සෙන්ට් වින්සන්ට් මිලේ කවි ලිවීම ඇර­ඹුවේ ඇම­රි­කාවේ රොක්ල­නට් මායින් නමැති ප්‍රදේ­ශයේ ළමා කාලය ගෙව­මින් සිටි අව­ධි­යේය. වයස අව­රුදු 19දී සිය ප්‍රථම කාව්‍ය සංග්‍ර­හය ප්‍රකා­ශ­යට පත් කළ ඇය ඉන් අන­තුරු එළැඹි වසර පහක කාලය ගත කළේ නිව්යෝක් නුවර ග්‍රීන් වීව් ගම්මා­න­යේය. එහිදී නාට්‍ය කණ්ඩා­ය­මක් සමඟ එක් වූ ඕ කවි මෙන්ම නාට්‍යද රචනා කළාය. ඇය ලියූ ඇතැම් කවි 'කිසිදු වැද­ග­ම්ම­කට නැති රචනා' ලෙස විචා­ර­ක­යන් විසින් හෙළා දකින ලද නමුදු, අති­ශ­යින් ජන­ප්‍රිය වූ ඒ නිර්මාණ සඳහා 1923දී ඇයට පුලි­ස්ටර් ත්‍යාගය පවා හිමි විය.

අජිත් නිශාන්ත