නෙඵම් විල | සිළුමිණ

නෙඵම් විල

මුනුපුරු වරුණ

ඇවිත් බෙහෙ­ත්වල ගුණ­පණ කිය­න්නැයි දොස්ත­ර­ම­හතා කියා තිබූ බැවින් ආච්චි අම්මාට ඔහු හමු­වී­මට යෑමට සිදුව තිබිණ. එහෙත් තමාගේ පොඩි දරුවා අස­නීප වී සිටි බැවින් සිය මව දොස්තර ගෙදර කැඳ­වා­ගෙන යෑමට ඇගේ ලොකු දිය­ණි­යට හැකි­යා­වක් නොවී ය. එහෙ­යින් ඕ මේ ගම­නට තම ලොකු පුතු සූදා­න­ම් කර දුන්නා ය.

ආච්චි­අ­ම්මාත්, මුනු­පු­රාත් අතු­රු­පා­රෙන් බස් පාරට ආහ. බස්පො­ළෙහි නැව­තු­ණහ.

රියක් හෙමි­හෙ­මින් ගියේ ය. එහි සිටි දැරි­යක් ‘අයියේ’ යයි පිට­තට ඇම­තුවා ය. ඒ හඬ ඇසී මුනුපුරා කල­බල විය.

‘ආච්චි­අම්මෙ පුංචි­ලගෙ කාර්එක යනව’

‘ඈ අපේ බාල එකීගෙ?’

‘ඔව් පුංචිගෙ. පුංචි නංගි මට අයියේ කියල කෑගැ­හුව. ඒක තාමත් යන්නෙ හරි හෙමින්. මං කෑග­හල නව­ත්ත­ග­න්ඩද ආච්චි­අම්මෙ?’

‘එපා! දුව අපිව දැක්ක නං අම්ම­ණ්ඩිත් දකින්ඩ ඇතිනෙ. ඔහෙ ගියදෙං! අපි බස්එකේ යං’

දොස්තර මහතා ආච්චි­අම්මා කරු­ණා­වෙන් අමතා ගුණා­ගුණ ඇසුවේ ය. උන්දෑ ද සතු­ටින් පිළි­තුරු දෙනු මුනුපුරා බලා සිටියේ ය.

ඒ ටික­කින් මුනු­පුරා ආච්චි­අම්මා ගෙදර කැඳ­වා­ගෙන ආවේ කුලී ත්‍රිරෝද රිය­කිනි. ආච්චි­අම්මා කුලී ගාස්තුව ගෙව්වා ය.

‘පොඩි දරු­වට කොහො­මද දුවේ?’ ආච්චි­අම්මා ගෙට පය ගැසූ හැටි­යේම ලොකු දුව­ගෙන් ඇසුවා ය.

‘බේත් බීල නිදි’

‘ඔය බේතින්ම අඩු­වෙලා යයි දුවේ’

‘අම්මට මහන්සි ඇති නේද?’

‘එච්චර මහ­න්සි­යක් නෑ දුවේ’

‘මං තේ ටිකක් හද­න­කල් අම්මයි පුතයි දෙන්නම ගිහිං හොඳට මූණ­කට හෝද­ග­න්ඩකො. ලෙඩ්ඩු එන තැන­ක­ටනෙ ගියේ’

තේ බිවූ පසු ආච්චි­අම්මා සිය පොඩි දුවට දෙහි කප­න්නට වූවා ය.

‘දකින්ඩ නැතුව ඇති අම්මෙ’ ලොකු දුව කීවා ය.

‘මොකද දකින්ඩ නැතුව ඇත්තෙ. අර පොඩි දැරිවි කියන්ඩ ඇතිනෙ ආච්චි­අ­ම්මත් එක්ක අයිය එතන ඉන්නව කියල’

‘අනේ අම්මෙ ඕව ගණන් ගන්ඩ එපා. මල්ලියි අපේ පවුලෙ අයයි අම්මව හොඳට බලා ගන්න­වනෙ’

‘මං දන්නව දුවේ. ඒත් එයා බඩ­පිස්සි කියල මගෙ ඔඩො­ක්කුවෙ නැළ­වෙච්චි විදිහ මට මත­ක්වෙ­නව දුවේ’

‘අනේ අම්මෙ ඕව ගැන හිතල ආයෙත් ලෙඩ­වෙන්ඩ එපා. තව ටික­කින් බත් ටිකක් කාල හාන්සි­වෙන්ඩ බලන්ඩ’

ටික­කින් මුනු­පුරා අච්චිට ළං වුණේ ය.

‘ආච්චි­අම්මෙ මං ඉගෙ­න­ගෙන රස්සා­ව­කට ගිහිං වාහ­න­යක් ගත්තම ආච්චි­අම්ම යන්ඩ කැමති දිහා­ව­ලට වන්ද­නාවෙ එක්ක යන්නං’

මුනු­පුරා එසේ කී කල ආච්චි­අම්මා ඔහුට තෙරු­වන් සරණ පතනු යාබද ගෙදර සිටි මට ඇසිණ.

කොළො­න්නාවේ මාලිනී වීර­සේ­කර මහ­ත්මිය විසින් යොමු කරන ලද ලිපි­යක් ඇසු­රෙනි.


ගුරු බලය

මම වැඩක් කරවා ගනු පිණිස නග­ර­යක ටයි­ප්සෙටිං කරන තැන­කට ගියෙමි. එහි හිමි­කරු මගේ විශ්වා­සය දිනා­ග­ත්තෙකි. එහෙත් ළාබාල යුව­ති­යක මිස ඔහු දක්නට නොවී ය.

‘ඇයි?’ කිය­මින් ඇය මදෙස බැලුවා ය.

‘කෝ ලොක්ක?’

‘අයිය නෑ. මොකක්ද කර­ගන්ඩ ඕනැ?’

මම අදාළ කට­යුත්ත කුම­ක්දැයි ඇයට පැහැ­දිලි කළෙමි. එය තමාට බර වැඩි යැයි ඇඟ­වෙන ඉරි­ය­ව්වක් පෑ ඇය මොහො­තක් නිහඬ ව සිට ‘අක්ක එනකං පොඩ්ඩක් ඉන්ඩ’ යැයි කීවා ය.

ඇය අත දිගු කළ දිසා­වට මගේ ඇස ගියේ ය. එවිට ම දොරක් ඇර­ගෙන මතු වූයේ ගැබ්බර තරු­ණි­යකි. එවිට අර යුව­තිය මා ඉඟි­යෙන් පෙන්නා ඇගේ අව­ධා­නය මවෙත යොමු කළා ය.

‘මොකක්ද සර්?’ කියා­ගෙන ඇය කවු­න්ට­රය ඉදි­රි­යට ආවා ය.

‘ආ එන්ඩ! එන්ඩ! ඔයා මාව දන්නෙ නැද්ද?’ ඒ නියෝ­ගය නැගුණේ මට පිටු­ප­සිනි. හැරී බැලූ මා දුටුවේ මැදි­වියේ කතකි. ඇය බලෙන් ම ගැබ්බර තරු­ණිය ගේ අව­ධා­නය මගෙන් ඉවත් කරවා තමා­වෙත ඇද ගත්තා ය. ගැබ්බර තරු­ණි­යත් ළාබාල යුව­ති­යත් විම­ති­යෙන් ඈ දෙස බැලූහ.

‘ඇයි මාව දන්නෙ නැද්ද? මං ----- ඉස්කෝලෙ ටීචර් කෙනෙක්’ කිය­මින් තමාම හඳුන්වා ගත් ඇය ‘මේක දැන්මම ටයිප් කර­ගන්ඩ ඕනැ’ කිය­මින් ගැබ්බර යුව­ති­යට පෑවා ය. දැන් මා මුළු­ම­නින් ම අම­තක ව ගොසිනි. ඇය දැන් මට පසුව පැමිණි කත ගේ ආධිප­ත්‍ය­යට නතු ව සිටින්නී ය.

‘මිස් මේක පැහැ­දිලි නෑ. පැහැ­දි­ලිව ලියා­ගෙන එන­වද? වැර­දු­ණොත් එහෙම!’ ගැබ්බර තරු­ණිය ලියැ­විල්ල බාර ගැනී­මට මැළි­වූවා ය.

‘ඇයි අපැ­හැ­දිලි? මේක පැහැ­දි­ලීනෙ’

‘නෑ මේ අකුරු බාගෙ­ටනෙ ලිය­විලා තියෙන්නෙ . ඒකයි මං කිව්වෙ’

‘බාගෙට ලිය­විලා නං ඔයා සම්පූර්ණ කර­ග­න්ඩකො! කෝ පෑනක් අර­ග­න්ඩකො!’ ගැබ්බර තරු­ණිය පෑනක් ගෙන අපැ­හැ­දිලි අකුරු පැහැ­දිලි ලෙස ලිය­න්නට වූවා ය.

‘එහෙනං හරිනෙ. මං දැං යනව. වහාම ගහන්ඩ!’

‘මිස් යන්ඩ එපා! අපැ­හැ­දිලි තැන් ගොඩක් තියෙ­නව. වැර­දු­ණොත් ප්‍රශ්න­යක්නෙ’

‘එහෙනං ඔයා ටක් ටක්ගාල ඒව හරි­යට ලියා­ග­න්ඩකො’

ගැබ්බර තරු­ණිය කීකරු සිසු­වි­යක සේ ගුරු­ව­රි­ය­ගෙන් එකින් එක අස­මින් ලිය­න්නට වූවා ය.

‘මේවට නිය­මිත තැන්වල පින්තූ­රත් දාන්ඩ ඕනැ හරිද?’

‘මිස්ට පින්තූර තෝරල දෙන්ඩ වෙයි. නැතුව මං දන්නෙ නෑනෙ’

‘නෑ නෑ මං ඕනැ නෑ. හොඳ ඒව බලල ඔයා දාන්ඩ. හරි­ය­ටම තියෙන්ඩ ඕනැ හරිද?’

‘මිස් මේකෙ පෘෘෆ් එකක් බලන්ඩ එනව නේද?’

‘නෑ නෑ මං එන්නෙ නෑ. ඒවට වෙලා­වක් නෑ‘

‘එත­කොට වැරදි යයිනෙ මිස්’

‘නෑ නෑ. ඔයා හොඳට බලල පින්තූර දාල හරි­යට ටයි­ප්සෙට් කරන්ඩ’

‘මිස් වැදු­ණොත් එහෙම ඒ වග­කීම බාර­ගන්නෙ කොහො­මද?’

‘හරි­යට කර­නව නං වර­දින්ඩ විදි­හක් නෑනෙ. ඕකෙන් පිට­පත් පන්සී­යක් ගහල තියන්ඩ. පැය දෙක­කින් මං කෙනෙක් එව­නව. පරක්කු කරන්ඩ එපා හරිද?’ කිය­මින් ඇය වීදුරු දොර තල්ලු කර­මින් පිටව ගියා ය.

මට ඇගෙන් ඉගෙන ගන්නා දරු­වන් ගැන මහා කන­ගා­ටු­වක් ඇති විය.

අන­න්‍ය­තාව සඟවා සිටී­මට කැමැති සිළු­මිණ පාඨ­ක­යකු විසින් එවන ලද ලිපි­යක් ඇසු­රෙනි.

නෙළුම්විල
සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්,
කොළඹ 10.

Comments