තැවුල් සළුව ලිහා දමන්න...
ඔවුනොවුන්ගේ ජීවිත රිද්මය එකිනෙකට වෙනස් වූවක්. ඒ වෙනස් වූ රිද්මයන් ඔස්සේ ඔවුන්ගේ පා පියවර තබනවා. ඒ කෙසේ වුවත් අවසන ඉතිරි වන්නේ ගැලපීම් රැසක් මැදින් සමහර අග්‍රයන්ගේ වූ සිදුවීම්වලින් උපදිනා නොගැලපීම් පමණයි.
ඇය හුදකලා දැහැනක නිමග්නයි. ඒ හුදකලා සැරිය මත්තෙහි කවර වූ න්‍යායක් වෙයි ද.? සිය දිවිය හා යා වෙන්නා වූ සියලු දෙයක් ම, සියලු බැඳීමක් ම හුදෙක් සිතිවිල්ලක් පමණක් ම බව විමසන්නී ය. එහෙත් මේ හැම හැඟීමක්, භාවමය සිත්තමක් යටපත් කළ හැකි වේවි ද.? තමන් පිටස්තර වූ බවක් ඈතින් ඈතට පා ඔසවන බවත් දැනීම අරුමයක් ද.? එවන් ආගන්තුක වූ හැඟමක් අසල බොහෝ දෙනෙකු වියරු වූ සේ ඔබ මොබ දිව යනු ඇති. එහෙත් ඒ පසුපස සංවේදනාවන් රැඳෙනුයේ ඒ හා යාවී ආ ගැටුමින් උපන් සෞන්දර්යාත්මක නිමේෂයක් නිසා නොවෙයි ද.? ඒ බොහෝ දේ නිරන්තරයෙන් හිමි වූවත්, එක්වර බොහෝ දේ නොලැබෙනු ඇති.
“ ඔබ වසන්තය සොයාගෙන මෙතරම් දුරක් ආවා ද.? ” ඇය විශ්මය මුහුණ පුරාම තවරාගෙන.
“ වසන්තය ඔබ අසල බව මට කිව්වේ ගිම්හානයයි. ”
“ ගිම්හානයට තවත් වැරදීමක්, මා අසලක වත් වසන්තය නැහැ. ”
මලානික ඒ දෙනෙත් ක්ෂිතිජ ඉම සොයාගෙන අලසව පියාඹනවා. ඇරත් “ගිම්හානය” කියා මුමුණද්දීත් විප්‍රයෝගයේ සෙවනැළි අවදි වෙන බව ඇය දන්නවා.
“ ඒත්... ඒත්... ඔබ නේද.? වසන්තයේ සළුව වියන්නේ...?”
වරෙක වසන්තයේ පූදිනු දකින්නට සිත අයදින නිසා තවමත් මල් මිණි නොපිපිදුණු මල් කිනිති අහුරක් ගෙන සිට වූ අයුරු ඇයට මතකයි.
“ ඔබ යන්න. විසුරුණු තැවුල් එක් කර වියූ ඒ සළුව ලිහා දමන්න.”
දිරූ සළු බැඳ පටලවමි
ගැයූ ගීයක පද යවමි
දැණුනු රිදුමන් ගෙන හිත කිති කවමි
මහද නැගෙන සොමි සිසිල විඳිමි
- චමත්ක
