කවි සිළුමිණ

අම්මා

අතී­තය දරා­ගෙන සුළං රැලි හම­නවා
සෙනෙ­හසේ කිරි සුවඳ තාම හිත හද­නවා
ළඟ ඉන්න නැතු­වාට ගුණ සුවඳ දැනෙ­නවා
දුරු කතර ගෙවා­ගෙන එන්න මට හිතෙ­නවා

වැහි බිංදු වහල මත සක්මනේ යෙදෙ­නවා
හීත­ලට ගුලි­වෙච්ච ඔබෙ සුසුම් දැනෙ­නවා
අම්මෙ ඔබ පෙවූ තේ රසයි මං දන්නවා
හීන­යක් වෙලා­වත් ළංවෙන්න පත­නවා

වැව් දියේ පිපෙන මල් නුඹෙ සුවඳ බෙද­නවා
පන්සලේ ගල්කන්ද නුඹ එතැයි බල­නවා
පාළු­වට ගිය කුඹුර නුඹෙ සවිය සොය­නවා
ගමට එන දිනක් ගැන පාරමී පුර­නවා

සුනිල් කරු­ණා­රත්න

වන්නි වන­පෙත

පරමා කන්ද නිල් නුබ කුස අත­ගාන
පව්මල දුරු කරයි ගම­ටම දෙයි සහන
දිය දම් මවත් නිත­රම සෙනෙ­හස පාන‍
­මල් පල දරයි වන්නියෙ සැඟ­වුණු සීන

හිනැ­හෙන නිබඳ වන්නියෙ සැදි තුරු­ව­දුලු
සුපු­රුදු අයට මෙය සුර­පු­ර­යක් බදුලු
නෑ - වන්නි­යට නග­රෙට මෙන් තල සඳුළු
මේ කවි නොවේ ගැමි­යන්ගේ දුක් කඳුළු

දෙවි­යන් - බුදුන් නිති අද­හන ගොවි දනය
මී ඔය දෑලේ සරු අස්වනු අප­ම­ණය
පෝයට පන්සලේ දෙසනා බුදු බණය
පිළි­බිඹු මිනිස් සන්තානේ මවු ගුණය

සූරිය මැද­ගෙ­දර

වරක් දුටු­වොත් මට ඇති

මැදින් මාසේ එකම දින­යක් මියෙන තෙක් සිහි­වෙයි නිති
මත­ක­වල එක පැති­ක­ඩක් වෙයි පාරවා රිද­වන ගති
වෙනස් වන බව දැනන් හිටියා සැබෑ කළ එක­ටයි තුති
නුඹ දුන්න දුක දරා ගන්නට මීවි­තට කවි ටික ඇති

තෑගි කළ කවි කතා පොත්වල දෙන්න­ගෙම ජීවිත ඇති
එකතු නොවු­ණත් මගේ හද­වතේ සදා පව­තියි පෙම බැති
ඇත්ත ඇති සැටි­යෙන් කතා­කර යහ­ප­තක් නම් හිමි නැති
මෙතෙක් වාගේ වංක නොවෙමි විර­හා­වම විඳිමි නිති

දකි­න්නට යළි එපා කිව්වම ගිලි­හුනා සම්මා සති
පුර හඳක වුව තිබිය නොහැ­කිද කවු­රු­වත් නොද­කින පැති
නුදුරු දින­කදි බැඳෙයි දෑගිලි නමුත් අහි­තක් නෑ සිති
මුව පුරා නුඹ සිනහා වෙන හැටි වරක් දුටු­වොත් මට ඇති

සමන් කේ. අබේ­රත්න

හුදෙ­කලා මිනිසා

මහ ගෙයි තන­න්නට පෙර ඉස්සර දාක
මත­කයි සිටිය හැටි අපි කටු­මැටි ගේක
එහි වෙමි තවම මම සිදු වුවද කෝක
මහ ගෙයි අඹු දරුවො වස­තිය ලෙස නේක

දොඩ­මලු කම් ඇසෙන විට මහ ගෙදර දෙසින්
මත­කයෙ කඳුළු බිඳු හැලෙ­නව දුබල ඇසින්
ඉර­ණම ලියා ඇත දෛවයෙ ඇඳුරු විසින්
මත­කය පමණි ඉති­රිය සිහි­ව­ටන ලෙසින්

මේ මැටි කුටිය හෙට වැතු­රුන විට බිමට
පත්වේ පස් ගොඩැ­ල්ලක ඉති­රිය බවට
එහි හුදෙ­කලා මිනි­සෙකු දිවි ගෙව් වගට
මත­කය පවා අම­තක වී යයි හැමට

ගාමිණි ලිවේරා

තවත් පෙම් කවක්

තුෂර වැස්සේ පිපී හිනැ­හෙන
රොන් සුනුද වෑහිලා නැහැ­වෙන
මලින් පිරි තුරු ගොමුව මත්තෙන්
තුටින් ගී පද­යක් ගයා­ගෙන
තටු සැලූ කිරි­ලිය සොයා ගෙන
තුඩින් තුඩ තබ තබා පෙම් ගී
කැවී හද කිති සෙනෙ­හසේ දලු
ලිය­ල­මින් උතු­රනා පද වැල්
ගිවි­සීද තන­වන්න කූඩුව
එක් සිත්ව බැඳි උණු­හු­මින්
පහළ අත්තෙන් ඉහළ අත්තට
මඳින් මඳ පියඹා ගොසින්
සැමට රහ­සින් පෙම් කවක් කර
හෙට උදෙන් ලොව­ටම ගයන්

ශ්‍යාමලී අනු­රු­ද්ධිකා

මලක වග

ලස්ස­නට සුපිපි
සුවඳ මලක
දැවටි දැවටී
රොන් ගෙන
පියඹා ගිය
සම­නල කුමරා
යළි නාව නිසා
මල හැඬුවා සොවින්
නේක පාට මල් සොයා
නුඹ යන්ට ඇති
මල් කුම­රි­යගෙ
දුක වැඩි හන්දා
එක්තරා සීතල උදෑ­ස­නක
මල මිලි­න­වෙලා
මිහි­කත සිප­ගෙන

සුනේත්‍රා විජේ­රත්න ප්‍රේම­සු­න්දර