කවි කල්පනා

සයුර

මෝදු වන ළහිරු රැස්
පොල් රුප්පාව
කෙළ­ව­රින් විත්
පෙර­ළෙන රළ හා

ගැටෙන විට නැඟෙන
සුදෝ­සු­දු­වන්
පෙණ­පිඬු
ඈත දිය­ඹට

ඇදෙන ඔරු­වක
රුවල හා මුසු වූ
සුළඟ හා එක් වී
මගෙ දෙප­යට
ගෙනෙන්නේ
සිසි­ල­සකි

මනෝජි අනුෂ්කා

සඳ තාම එත­නයි ....

ගෙවා ගොස් මහ දුරක් තනි­වම
හැරී බැලු ­විට දුකින් පසු­පස
හිරු තාම එත­නයි..
රැඳෙනු බැරි ළඟ තබා පර­තර
සඳ තාම එත­නයි.....

තරු එළිය පලවා හැරපු සඳ
දෙන්නෙ හිරුගේ එළි­ය­මයි
ඒ නමුත් සැම­දාක ඒ හිරු
ඉන්නෙ දන්නැති වාගෙ­මයි ...
හිරු තාම එත­නයි .....

සඳා තනි­කම උරුම ඉර සඳ
කොතෙක් මැව්වද ලොවට කවි පද
සෑමදා මේ නිසල අහ­සට
සඳ එන්නෙ තනි­වයි ......
හිරු එන්නෙ තනි­වයි .....

හිරුත් සඳ එක ලෙසින් එක­විට
නැඟුණ හොත් ගිනි ගනී ලෝකය
ඒ නිසා ඒ ලොවට බියවී
සඳ ඉන්නෙ තනි­වයි ....
හිරු ඉන්නෙ තනි­වයි ....

ජගත් ප්‍රසන්න කුරු­ගම

බඹ­රකු හැඬුවා

එළ­ඹුණු වස­න්තය ළඟ මල් සුවඳ සොයා
ගී හඬ නඟා බඹ­රකු අස­ල­කින් ගියා‍
පැහැ­යට නොරැ­වටී මක­ර­න්ද­යම සොයා
ඌ තව තවත් ගැව­සිණි ඉව­ත­කට නොයා

අලු­යම පිපෙන විට හිරු­මල එළිය දිදී
සුපු­රුදු පරිදි බඹ­රෙක් ඇත උයනේ රැඳී
සංගී­ත­යක් මුමුණා සිත්ව­ලට ළැදී‍
බඹරා සිතේ ඇඳි සිතු­වම සොයන ලදී

තිබු­ණත් ගලා යන තර­මට මක­රන්ද
කටු­වක් තිබේ සොබා දහ­මින් බැන්ද
ඉවසා බැරිම තැන බඹ­රිඳු සිත බැන්ද
හෙමි­හිට ළං වුණා පාමින් මන නන්ද

පැණි වැගු­රු­ණත් පෙති අග ඇති සිනාවේ
සංවේ­ග­යක සල­කු­ණු­මයි ගෙනාවේ
වැටහී නොගිය හින්දා මං මුළාවේ
බඹරා නඟන ගී ඇත හුදෙ­ක­ලාවේ

නොප­නත් පනත් කෙරු­මට බඹ­රි­දුට සිතී
පෙන්නා බල­න්නට සිතුණා බලය ඇතී
ඒ වන විටත් විසි­රුණු ජීව­යක් නැතී
ගස මුල තිබෙයි පොඩි වී බිම වැටුණ පෙතී

සෝම­රත්න හර­ස්ගම

ඉසිඹු කිම පල වාරු නැති කල

දැරූ මෙ‍තෙක් මහ තන­තුරු නිල­තල
සුළඟේ පා වී සිහි­නෙක සැඟ­විණ
තිස් වස­රක් දැරු සුවි­සල් නිල බර
බර නොදැ­නි­ණිදෝ සුව බිමින් තැබූ විට...

කාලය විය­තකි වින්ද ඉසිඹු සුව
දෙගු­ණෙකි දැනුණේ මහ­මෙර දිවි­බර
රත් වී ගෙන එයි මහ දෙවි පඬු­පුල
විසි වී ඉව­තට හාන්සි පුටු­වද
සිට­ගත් රිද්මෙට පා පහ­රක් වැද..

යළිදු පහන් දොර ගෙද­රින් ඉව­තට
කහ­වණු සොය­නට තන­තුරු ලැබු­මට
පණස් පහෙන් බැරි නම් හැට­කින් හෝ
ලැබු විශ්‍රා­මෙට ඔච්චම් කර­මින
නිල­තල තන­තු­රු­වල ආඩ­ම්බරකම්
යට කොට සියල්ල ඒ මසු පොදි­යට..

වග­කී­මක බර කර මත දමාන
යළි දිව යන යුරු තනතුරු පසු­පස...
නර කෙස පෑදිණි - නොමැ­දපු ඇඳුම ද
දෙ-රෝද­යක් වී නිල වාහ­න­යද...

බෝනස් බටා­වට ටටා කියා ඇත
වැටුප තනි වෙලා දින­යට මාසෙක
නිල ලත් දිවි­යට ඉසි­ඹුව තැබු­වත්
නොනිල දිවියෙ නිල විශ්‍රා­මය ගැන
සිත­නට වුව දැන් ඉසි­ඹුව කොහි වෙද..?

සරත් කුමාර වික්‍ර­මගේ

ඇඳු­මක්

ඉස්ත්‍රි­ක්ක­යට කියයි
තැළුණු පොඩි වුණු තැන්
(පිරි)මදින විට
පිච්චෙන තරම්
හද­වත

අනු­සාර මාහිං­ගොඩ

ඔළු­වට ගැහීම

හුචු... හුචු... ගගා හඬන
වැස්ස..
පිපි හිනැහී
වැනෙන..

පෝච්චි­යක මතුව එන
මහ­නෙල් මලේ...
සිර­සට ම
පහර දී...
පොලී­සියේ....

වින­යා­නු­කූල
සංග්‍රහ වින්ද,
සර­සවි
සිසු­වකු
සේ,
බිම වැටී...

තාමත් වැසි වැටේ
සිනා සී මතු වන මල්
තළා පොඩි කර­මින්

චම්මින්ද වෙල­ගෙ­දර

බාල ළමා

සුන්ද­රයි හරි ලස්ස­නයි
දරු පැටවු අවි­හිං­ස­කයි
උන්ගේ ලෝකය උන්ට­මයි

කවුරු කවු­රුත් දත යුතුයි
විටෙක සතු­ටින් සිනා සෙයි
විටෙක හඬ­මින් ඉකි ගසයි
හඬන හිනැ­හෙන ලෝකයේ
නෑ ඔවුන් සිත වෛර­යක්..

පුංචි ලෝකය දරු­වගේ
සතුට පම­ණයි එහි අගේ
නොසි­තලා කර­දර වගේ
අග­යමු වැඩ දරු­වගේ..

ජය­සේන කොඩි­තු­වක්කු

නුඹයි... තාත්තේ...

ඉති­හාස පොතේ පිටු අතර
වැඩ­සිටි කාලි­දාස
නුඹයි... තාත්තේ
කවි රැස් වීදු­ව­මින්

ඔබ කවි ලියන සැටි
පැටි­වියේ සිට
අපි බලා උන්නේ
විස්ම­යෙන්....

හද කොවෙහි
ඉසි­යුම්ව ගලා යන
සියලු දුක්ඛ දෝම­න­ස්ස­යන්
සුදු ඩිමයි කඩ­දා­සි­යක් මත
පුරණ සැටි
අප බලා සිටියේ හරි විස්ම­යෙන්..

ඔබ ගත් කවි මඟම
අප රැගෙන ගිය අපූ­රුව‍..

ඔබ නික්ම ගොස්
තිස්නව වියක් ඇවෑ­මෙන් වුව
ඔබේ කවි කැකුළු
අපේ ජාන මත කැටි වෙවී
ලේ මුසුව ගලා යන සැටි අද­ටත්
ඒ කවි සුවඳ
හද බිතෙහි මමි­යක්ව..

නිහාල් ගුණ­ව­ර්ධන

බුදල්මි

බුදල්මි
ඔබ සොයා ආවෙමි
බොහෝ දුර බැහැර සිට
අසා ඇත්තෙමි කැට­පත් පවුර ළඟ
ඔබ කවි ලියන වග...

මම දනිමි සැක හැර
ඔබ සීගිරි ලිය­න්නට
සෙනෙ­හස නුපු­දනා බව
ඔබේ හද තුළ මා හැර
වෙන අයකු නොමැති වග...

අතී­තය වත්මන වී
සෙනෙ­හ­සින් බැඳුණ අප වෙත
අනා­ග­තය පලා ගිය බැව් දැන
හඬා වැටුණා මතක ඇති...

අද ද ඔබ දුර ගොස්
මා අත­හැර දමා සද­හ­ටම
දුක පිරුණු එක් කවක් වත්‍
නොලි­යාම කැට­පත් පවුර මත

කමලා ධර්ම­ලතා ජය­සූ­රිය

රත්ත­රන්

ඇගේ ගෙලේ බැබ­ළෙන්නේ
අපෙ රත්ත­රන්
ඇගෙ ගෙල වට සර­සන අප
ශ්‍රමය ඉස්ත­රම්..

ඇයට කොයින් රත්ත­රන්
අපට හොරා මිට මොළවා
ගනිපු රත්ත­රන්..

ආක­ර­වල වැඩ කෙරුවේ අපි
දෝනා අග බඩ ගෑවේ අපි
මඩ මිරිකා රන් පෙරුවේ අපි

රන් ගෙනෙ­තැයි ගෙල දික්කර බැලු­වාට
නැතේ රන් දෝණි දීගෙක යන කලට
නාඬන් රත්ත­රන් නුඹ නැති දේට
නුඹත් රත්ත­රන් අපි රජ වුණු දාක

විම­ල­දාස මුදාගේ

මා කැලඹු නිලු­පුල් දෙනෙත්

මත් වුණි රසින් නර­ඹන හැම විටම වගේ
සිත් දෙයි බල­න්­නට තව තව දැනෙයි අගේ
ඇත්තම තමයි මිහි­රකි රස­ඳු­නකි හැඟේ
නෙත් නිලු­පු­ලින් කැල­ඹුණි සුන්ද­රිය තිගේ

සඳු­නැති රැයක නුබ මැද රන්තරු දෙකකි
කඳු­කර මැණික් පත­ලක නිල්මිණි දෙකකි
සිඳු මැද කිඳුරු විම­නක එළි­වැට දෙකකි
සොඳු­රිය තිගේ නෙත නිලු­පුල් මල් දෙකකි

පා මඳ සිනා ආදර රස­ඳුන් ගැල්මෙන්
කෝම ද කිය-කියා අහ­නව මෙහි බැල්මෙන්
නෑ අද සිතක් යන්නට අන් තැන බැල්මෙන්
මා බැඳ තබයි තී නෙත්නි­ල්මිණි කැල්මෙන්

රස­වත් පෙම් හැඟුම් මතු කර­ව­මින් නෙක
හද­පත් ලෙන් නැඟුණු සොම්නස අහිං­සක‍
ගුණ­වත් චාම් බව යන දෑ එකින් එක
මුස­පත් වුණෙමි තිගෙ නිලු­පුල් නෙතින් දැක

නිම්මී නමැති නිළි­යගෙ නිලු­පුල් ඇසට
පෙම් කළ රස­ව­තුන් ගැන කිව හැක යසට
උන් දුටුව නම් දෙනෙ­තක් පෙර මේ ලෙසට
සුන්ද­රි­යක් කොහිද අද මගෙ කවි රසට

නාගිස් සරෝජා මීනා මදු බාලා
පෑ උස් රැඟුම් ලලිතා පද්මිණි මාලා
බෝලස් සහ රාජ කුමරී හෝ ලීලා
මේ ඇස් හමුවේ යනු සැක නැහැ පැර­දීලා

තිස්සෙම හෙළන නුව­නග බැල්මෙන් මදුර
පිස්සකු වී සිටිමි දුක් කර­දර දුරැර
ලස්සන ජීවි­තය රස­වත් කළ නිතර
ඇස් දෙක තිගේ නිලු­පුල් මල්මය සොඳුර

සුමන අක්මී­මන
(ප්‍රකට කවි­යකු වූ සුමන අක්මී­මන කිවි­ඳුන් අභා­ව­ප්‍රාප්ත වී පසු ගිය­දාට 10 වසක් සපි­රිණි. මේ කවි පෙළ කිවි­ඳුන් විසින් 1958 වසරේ 'සිළු­මිණ' පුව­ත්ප­තට ලියන ලද්දකි)

අම්මා

පුරා සඳ රැස් ගලා එන්නේ
අම්මාගේ සිරි­යා­වන්ත මුහුණ සිහි වේ
ඒත් මට කඳු­ළුම නැඟෙන්නේ
අට ලෝ දහම ගැන අටුවා ටීකා දත්

බව­යෙන් බවය හිමි වන්න ඇති
ඒ තර­ම­ටම අහිමි වන්නත් ඇති
කිරි කඳු­ළක් පොවා මා දැඩි කර­න්නැති
අතින් අල්ලන් හැකි හැම තැන යන්නැති‍‍...

චන්ද්‍රාණි වික්‍ර­ම­සිංහ

ඔබ එනවා නම්

අඳුරු ගුහා­වක
බොහෝ කල් ගියත්
එළිය ළඟදි දලු­ලන
මන් ඔබ එන තුරු
බලා හිඳි­න්නම්..

මල් පෙති අස්සෙන්
ගලා එන
සඳ එළිය ලෙසින්
පිනි බිඳු සල­මින්
හමා එන මඳ පවන ලෙසින්
ඔබ එනවා නම්..

කිරි­ල්ලි­යක දැක හඹා එන
කුරු­ල්ලකු ලෙසින්
තුරු බදට ළංව
තුරු බඳට ළංව වෙළා ගත්
මුදු ලියක ලෙසින්
ඔබ එනවා නම්..

සඳ­රු­වන් කරු­ණා­ති­ලක

නිල්වලා

සැඳෑ වලාවේ සඳ කැන්
සෙමෙන් පා වෙනා
නිල් දිය හැපී හඬයි
සඳ සිසිල සොය සොයා...
පා වෙලා නොයන් සඳේ
මේ ගං කුමරි නිල්වලා...

පෙම් ආත්ම­ක­යක බැඳි පෙම් කව
සිතු­ව­මක් වෙලා
කැට­ය­මක් වෙලා නිල් දිය රළ
මතට පා වෙලා

විහඟ ගී සරින් මිහි­දිය
දැහැ­න්ගත වෙලා
මේ රාත්‍රි­යම මන­රම්
පෙම් ගීත­යක් කළා

නෙලුකා සංජී­වනී ප්‍රනාන්දු
 

ඔබ දුර ඈතයි

අනේ ඇත්ත­මයි
ඔබ මගේම වුණා නම්
හිත­න්නට තිබුණා මට...

ජීවි­තය ගැන..
ඔබ මගේ නෙවෙයි
හරිම ඈතයි..

පෙර දව­ස­කදි
ඔබට නොතේ­රුණු
අද දව­සේදී
මට ද නොතේ­රෙන
මගේ කඳුළු හිත
කාට කියන්න ද..?
අනේ ඇත්ත­මයි..

ඔබ මගේම වුණා නම්
හිතන්න තිබුණ මට
ජීවි­තය ගැන
මීට වඩා.
ඒත්...
ඔබ...
...?

සුද­ර්ශන බිය­න්විල

ළය මඬල

උල්ප­තක ජීව­යක්
ලදිමි මනු ලොව ප්‍රාණ­යක්
රත් රුහිරු දාම­යක්
නොවේ පණ නළ සමඟ කාල­යක්

අපෙ රූ අසිරි සැම
රැඳෙයි නිති­යෙන් ඔබ ළඟ
සිහි­න­යෙන් වත් ළැම
නොහැර යයි කිසි­වි­ටදි සියො­ලඟ

අපේ රූ අසිරි සැම
රැඳෙයි නිති­යෙන් ඔබ ළඟ
සිහි­න­යෙන් වත් ළැම
නොහැර යයි කිසි­වි­ටදී සියො­ලඟ

සිත් අතර සැඟ­වුණු
කෙළි­ලොල් වියෙහි පිබි­දුණු
නුරා ගී වෑහුණු
මතක පෙම් පොත ගතෙහි ගිලි­හුණු

ළය තුරුලෙ ඉප­දුණු
සුවඳ දස අත පැති­රුණු
කය සමඟ විය­කුණු
නුඹම වේ භව ගමන ගමන තෙර­පනු

තුරුණු සිත ආල­යක්‍
සසර බැඳ දෙන රාග­යක්
කෙලෙස් මළ දාම­යක්
නුඹම වේ සෝ සයුරු රාව­යක්

සෂිණි සිරි­ව­ර්ධන
 

මතක සැම­රුම්

එක් දහස් නව­සිය හැට ගණ­න්වල සිට හැත්තෑ ගණ­න්වල අග භාගය දක්වා මගේ කල්‍යාණ මිත්‍රයා වූයේ කොටි­ගල සර­ත්චන්ද්‍ර ජය­කොඩි බව අද මා සිහි­යට නඟන්නේ මහත් සතු­ට­කිනි. පාසල් සමය පසු කොට රැකි­යා­වක් අපේ­ක්ෂා­වෙන් සිටි කාලයේ සතියේ බදාදා දින­වල ඔහු මා සොයා­ගෙන පාදුක්ක සහල් ගබ­ඩා­වට එයි. ඒ වන විට මම එහි ගබඩා බාර­ක­රුය. අපේ වරුවේ නිවාඩු දවස ගෙවී යෙදී තිබුණේ බදාදා දින­ය­ටය. එහිදී ඔහු 'දින­මිණ' පත්‍රය ගෙන කියවා එහි අග­කො­ටසේ අකුරු නැති තීරුවේ කවි­යක් ලියයි. මම ඊට සුදුසු පිළි­තුරු කවිය ලියමි. මේ ආකා­ර­යට දින­මිණ පත්ත­රයේ ඉඩ ඇති තීරු­වල එදා අපි කවි ලීවෙමු.

ආචාර්ය පද­විය දක්වා ඉහ­ළට ගිය විට මට ඔහු හමු වූයේ කලා­තු­ර­කිනි. මේ කවි පෙළ සර­ත්චන්ද්‍ර ජය­කොඩි කවියා 1974 වර්ෂයේ ජූනි මාසයේ 18 වැනි දින මා වෙත තැපෑ­ලෙන් එවන ලද්දකි.

සට­හන - ජය­සේ­කර මල­වි­ආ­රච්චි

සාද­ර­යෙනි...

හත­ළිස් ගණන් වැනි ඉපැ­රණි යුග­යේදී
නිජ කිවි­කම් කුසල් කෙත කිරි­වැද පීදී
කට­යුතු කරන අද මගෙ හිත­ටද යාදී
ජය­සේ­කර මහ­ත්මා­ණෙනි හිත වාදී

ඔබ දුන් ලිපිය හංවැ­ල්ලෙන් තැපෑ­ලට
ආවා පියේ මෙහි නිය­මිත වෙලා­වට
පස්සේ නිහඬ වූ යන ටික බැලූ විට
හිතුණා පියේ ඉකි බිඳ-බිඳ හැඬී­මට

දව­සට දෙ-තුන් වර ඔබ ගැන සිහි වෙනවා
එත­කොට ළයෙන් මල් සුව­ඳක් විහි­දෙ­නවා
සිතු­විලි බඹර පොදි ඉහි­රෙ­නවා
ලේ පැහැ තෙතක් ගුමු දී දෑසෙහි එනවා

හමු විය යුතුම හොඳ මිනි­හෙකු හමු වීමෙන්
මේ ටික කිය­න්නෙමි හිත­ව­ත්කම නාමෙන්
ජය­සේ­කර මහ­ත්මා­ණෙනි වෙනදා මෙන්
ජීවත් වෙමු ඉතින් අපි සොහො­යුරු පේමෙන්‍

තර­ගෙට සැලෙන සම­නල බඹර දැල් ඉහේ
දොර­කඩ සුවඳ රොන් සුනු සලන මල් ගහේ
සිරි නර­ඹද්දි මින්දද විදින උල් පහේ
පෙළ­හර විණැයි ඇසු­මෙන් මසිත ගල් ගැහේ

ලෝකය රස­වත්ය එය විය යුතුය එසේ
රස දුටු තැනදි විය­ළේවා! කඳුළු ඇසේ
කොතැ­නක අපේ ජීවිත ගත වුවද කෙසේ
හිනැ­හෙමු පියේ පිපි මල් මෙන් එකැම ගසේ

යම් තම් ඉඩක් ලැබ ගත් විටදි පියේ
එමි ඔබ දකි­න්නට සෙනෙ­හස යුතුව ළයේ
පද හත­රින් පෙරී උතු­රන සුවඳ දියේ
කිමි­දේවා පතමු මුණ­ගැ­හෙන පැයේ

ජීවන රුවන් මඟ ගජ මුතු පරය බිඳ
රන් හුය අමු­ණ­මින් පොඩි දූ ගෙලෙහි බැඳ
පිය සොඳු­රිය සමඟ ලොවු­තුරු මිහිර විඳ
සැර­දේවා පතමි සොහො­යුරු සෙනෙහෙ කඳ

සර­ත්චන්ද්‍ර ජය­කොඩි

මර­ණය සහ උපත

අතී­තයේ අපි
ආග­න්තු­ක­යන්
නොවුණා නම්

උර­හිස දෙන්නට තිබුණා...
දුක බෙදා ගන්න තිබුණා...
හිත හදා ගන්න තිබුණා...

කල්හාරි රූප­සිංහ
 

දයා­බර කවි කිවි­ඳි­යනි, අපේ පැරණි කවි­යන් පිළි­බඳ මෙවැනි සොඳුරු මත­ක­යන් ඔබ සතුව ඇත් නම් ඒවා අපට එවන්න.
ඉසවි
කවි කල්පනා, සත්ම­ඬල,සිළු­මිණ කර්තෘ මණ්ඩ­ලය,
ලේක්හ­වුස්, ‍කොළඹ 10.