ගිහියකු වශයෙන් කලක් මුළුල්ලේ
කවි ලියමින් හිඳ නිසංසලේ
පැවිදි දිවියට ඇතුළු වූයේ
බවුන් වඩමින් හිඳ
හිටි හැටියේ නැඟිට
කවි පද ලියන්නට වී
බවුන් සිත මැඬ කවි සිත නැගිටිණ
අකීකරු ලෙස
ඒ කෙසේ සිදු වී ද යත්;
කවියෙන් ලියන ලද
එක්තරා සටහනක් හමු වී ය.
කරදාසි ගොන්නක් පසෙක තබාගෙන
බවුන් වඩන සිසු හිමි දැක
බවුන් ඇදුරිඳු පැමිණ ඇසී
සමීපයේ හිඳ:
“ඔබ භාවනාව කල් දමා
කවි ලියනවා නොවෙද?”
“එසේය ගුරුතුමනි,
හිතට නැ‍ඟෙන්නේ කවි වැල් මිස
අනෙකක් නොව,
අතින් කවි ලියැවේ
“කමක් නැහැ සිසු දරුව,
හිතට න‍ැ‍ඟෙන කවි වැල් හැම
ලියා තැබුම වරදක් නොව
එක් මොහොතක ඒ කවි වැල්
ගලා ඒම නතර වේ ය!
එවිට හිත නිදහස් ය,
භාවනාව පටන් ගන්න!”
