කවි

 සැන­සුම

දුකෙන් තැවුණා වියළි
තුරු ලිය
වේදනා දුක දරා
මිලින වී හිරු සර­තැ­සින් දැඩි
තව තවත් වැල­පුණා

සුළං කෝඩෙට ඇඹරි ඇඹරී
මැළ ලපත් බිම පුරා
වලා­හක දෙවි කුමා­රිය එනු මැනවි
සැන­සුම දෙවා

පිය­සේන එම්. පති­රාජ

යුග­යක අරු­මැයි

සොඳුරු මිනිසා නුඹම වේ‍
ගල් කටුව දෑඟිලි තුඩින් ගෙන
නෙළුෑ කැට­යම් ඉසු­රු­මු­නි­යේ‍
­නුඹේ දා බිඳු සුළ­ඟට ද මුසු වී

ගම් දනව් පුරා පැතිරේ
තෙළි තුඩක මැවෙනා සිහින පොද
සිත්තම් කළා නුඹ සීගිරි ගලේ
සඳ­කඩ පහණ ළඟ නුඹේ පිය­වර

මැවේ මා හදේ සිතු­ව­මක් සේ
නැඟෙන හිරු කැන් හෙටත් රහසේ
වැව් පලස දෙස පෑ සෙනෙ­හෙන්
සතුටු වනු ඇත විහග පිරි­වර
ස‍ිඹින දිය රැලි ඉවුර සේ

මංජුල සෙනෙ­වි­රත්න
 

 වතු­සුද්ද මල

සිහි­නයේ තුරු හිස මතට
මල් පල­දරා ඵල රස නොදී
පලා­ගිය ඒ වස­න්තය ළඟ
වැල­පෙනා නුඹ වසන්තී...!

අව­ලාද කිය­මින් ගස වටේ යන
සුළ­ඟ­කින් වුව නොසෙල්වී
හිත හදා­ගෙන නුඹ නාඩ ඉඳ­පන්
මක් කර­න්නද? වසන්තී...!

ගතු කියන සුදු කෙස් රොදක් ළඟ
හූල්ල­නවා සසල වී
වතු සුද්ද මල් පුද­සු­නට යනවා
පල නොදැ­රු­වත් වසන්තී...!

චාමිකා මුණ­සිංහ
 

විඳිති ගංගා­වක්

පුලි­න­ත­ලා­වක් හා
පිනි රැඳුණු තණ බිමක් ගැන
කතා නොක­රමු මින් පසු
මා කියා­දුන්
සිහි­නය ගැනත්
ආයෙ­මත් නො දොඩමු
එහෙම වුණොත්
දුක හට­ගනී
දුකට හේතුව දැනෙයි
එවිට අප
අපට ම ගොළු වෙයි

ජය­සේ­කර මල­වි­ආ­රච්චි

තීන්දුව අද­යිනේ

දික්ක‍සා­දෙට ඔන්න
බුලත් කෙළ පාරක්ය රතුම රතු
වල්ගෙ නැති හ‍ූනෙ­කුගෙ හිසට වට
කැසි­කි­ළියෙ දිය සෙවල බිත්ති­යක
හපොයි ස්ප්‍රේ කරපු කුණු හරුප
තීන්දුව අදයි දික්ක­සා­දෙට

බාන්වැ­ල්ගැට වතුර ඈ ළයට
කාකයෝ හොට මදිති පිළිම හිස
ගෝදම්බ රොටී වගෙයි වලාකුළු
ගොඩ­පෙ­ර­ක­දෝරු හිස දිස්න­යට
ගිනි කණා වැටිණ වැහි­ලි­හිණි ඇස

ත්‍රීවි­ලර ඇකයෙ උණ­හ­පුළු පුතු
උරණ සැමියා වැටිණ ම‍ූඩි­යක
ගොජ­ද­මන බොයි­ලේරු උණු­හු­මක
තැම්බිලා ලේ පනින තේ කහට
හද­ව­තකි නන කැඩුණ කුඩේ යට

හිමා­ලය හොල්ල­මින් හූ‍ුල්ලන
අළු­පු­හුල දෙපළු කළ පිහි පහර
සැමන් ටින් නුරා­වය බලු කටක
මහ­ල්ලෙක් ලෙඩෙක් මළ­ක­ඳක් බඳු

මිනි­සෙ­කිය පෙර­නි­මිති කරට ගත්
හඳෙන් පළු­වක් කැපී දියට වට
කටර් අඬු­වක සිරව මුරි­ච්චිය
එකම සිල්පර උඩින් පීලි මත
රූ දෙකකි මීදු­මට සින්න­ වුණ

කුමාර හෙට්ටි­ආ­රච්චි
 

සිත නිවන සිතු­විලි

තම තම නැණ පමණ නිසි­යුරු හැඳින දැන
සම මෙත් සිතින් පර­හට සෙත කළද දන
සුළු මොහො­ත­කින් එද­හම් අම­ත­කව යන
ගුණ­දම් නොදත් සහ නොත­කයි කෙළෙහි ගුණ

උකහා නොගෙන සුබ සිතු­විලි අරුත් ගෙන
මැසි­විලි මිසක කොඳ සද­හම් දහම් දැන
පහ වී සිතින් පින්බර ගුණ රුවන් මිණ
මතු වී තියේ අව­ගුණ දුරු­ජ­නන් මන

කිසි­විට නොපි­හි­ටන ලොව පිරි­සිඳ නුවණ
හරි­මඟ නොයන නොම­ඟට නිති ඇද වැටෙන
නිසි දහ­මක් නොමැති අය අප’තර සිටින
පින් මඳ සේය සියොලඟ පව් මළ රැඳුණ

ඉසිකෝ මද­මාන ලොද­හම වෙතැයි කියා
අනෙ­කෙකු පෙලා වැර­දිම තැන් රකින නියා
සුසි­රිත මකා දුසි­රිත පෙර මගෙහි තියා
මිරි­ඟුව පසු­ප­සම දිව­යයි පහස සොයා

අනත සැපත නොමි­යන බව සිරස දරා
දිගත සසල දුක හමු­වන දිවිය පුරා
පවද පිනද හරි හැටි­යට නොගෙන පෙරා
නිබඳ දහම නොරැ‍ෙඳ් සිත නිවන තුරා

දයා­වංශ අබේ­කෝන්
 

කිවි­ඳි­යගේ සොහොන

ඉමි­හිරි පැතුම් සුව­හ­සක්
ළයට තුරුලු කර ගත් කිවි­ඳිය
නිදන්නී මෙහි

ඇගේ සුනි­මල සිහින පැතුම්
ඉගිළ ගොස් ඇත
ඉහළ අන­න්තා­ව­කා­ශයේ මුදු­නට

මුළු විශ්ව­යම අරා
ඒකා­ත්මි­කව
එකම ජීව මණ්ඩ­ල­යක්ව
සිනා සෙයි

ඇයගේ ඉටු නොවූ පැතුම්
තුරු ලිය ගොමු අතර
කුසුම් යායක් වී

කුරුලු කූජ­න­යෙන්
බමර ගුම් නදින් ගැයෙන්නේ
ඇයට ලියා ගන්නට නොහැකි ව‍ූ

සිතු­විලි සේනා­වයි
මහා වර්ෂා­වන් වී
ගලා හැලෙන්නේ
හදේ තෙත­ම­න­යයි

චන්ද්‍රාණී වික්‍ර­ම­සිංහ
 

ගඟ දිගේ හිත මගේ

යන දිය දහ­රින් රළ නැංගාවේ
එන සැඩ පහ­රිනි ගඟ රිංගූවේ
පෙණ බුබු­ළින් සපි­රුණු ගංගාවේ
මොනවද දිය දම ඔබ හැංගූවේ

මින් රළ දිය පීනා යෙති එතෙ­රට
ඉන් පෙණ කැටි රූටා එති මෙතෙ­රට
ඉන්නට බැරි හින්දා මැද දෙතෙ­රට
යන්න ගියා රළ රැළි සැඩ පහ­රට

උත්තල බෑවුමෙ මංකඩ ඉඳලා
අත් වැල සහ ඉණි දඬු වැට හදලා
අත් පසු­රෙන් මේ පාරුව පැදලා
ගත් තොත් ඇති ගඟ දෙතෙ­රම බැඳලා

ගඟ එක්කයි ‘පාරුව’ පොර බැදුවේ
්‍මග නොදැ­නයි හබ­ලෙන් වැර යෙදුවේ
දඟ මතු කර කර බාදක හැදුවේ
දිග ගම­නක් හින්දද? දිය බිඳුවේ

දෑලේ හිනැ­හෙන බෝවිටි පඳුරූ
බාලේ මල් පිපී දව­සක සොඳුරූ
ආලේ ඉව­රව දිය කඳ ඉඳුරූ
නෑලේ හිත දැන් ගඟ ළඟ අඳුරූ

මා දං ඉපලේ කූඩු හැදෙන්නේ
නෑ දැං ඉවුරේ සේරු රැඳෙන්නේ
මේ ගංගාවේ පාරු පැදෙන්නේ
මා හින්දයි ඔබ තාම නොදන්නේ

ජය­සිරි රුව­න්ප­ති­රණ
 

ප්‍රේමයේ කැඩ­ප­තයි

‍අහස දෙස බල­න්නෙ­මි‍
­වි­ස්ම­යෙන් ගල් ගැසී
පොළොව දෙස බල­න්නෙමි
මුව අයා පුදුම වී

මේ අහස - මේ පොළොව
මොන තරම් විස්මිත ද?
මොන­ත­රම් ලස්ස­නද?
අතින් ඇඳි සිතු­ව­මක් තර­ම­ටම

සිය­ල්ලම අපූ­රුයි සුන්ද­රයි
මැවුම් කරුගේ අතින් ‘මැවිල්ල’ ට
කිසි දොසක් නොසි­දු වූ බව සැබැයි
පාන්දර පතිත වන පිනි වැස්ස

මහ පොළොව උරා­ගෙන දරා­ගෙන
වියළි බිම සරු කරයි
වැහි­දාට සුදු පබළු වැනි බින්දු
විදුලි රේඛා මැදින් ඇද හැ‍ෙලයි

මැවුම්කරුගේ හිතේ තෙත­ම­නය
මුදු ගතිය තැව­රිලා
හැම ගතම හැම ගතම හැම වැලම
අලු­තින් ම පණ ලබයි

ආදම්ට ඒවට මැව් පොළොව
දෙවිඳු අද­ටත් අපට දී තිබෙයි
ඒදන් උයන සේ විසි­තුරු
සරු සාර කෙත් වතු අපට ද‍ී

ස්වර්ගයේ ස්වර්ග­වල තෙද­බ­ලැති ‘මැවු­ම්කරු’
පුදුම වූ හස්ත­යෙන් හසු­රු­වන
මුළු මහත්, විශ්ව­යම
ප්‍රේමයේ කැඩ­ප­තයි

චින්තා බුල­ත්සිං­හල

 අහ­ස­ටත් පිස්සු

බොර වෙමින් දිය පහර වැහි­ව­තුර වැගි­රෙනා
පියසි පම­නක් පෙනෙන තුරු මුදුන් අත­රිනා
අනාථ වු දරු කැලත කුස­ගින්න අත ­වනා
ඇද­හැ­ලෙන මහ වැස්ස මහ පොළොව හඬ­වනා

අහ­ස­ටත් පව් කරන නරන් අම­තක වෙනා
අහිං­සක දරු පැටව් ගුරු ගෙදර යන එනා
අකුණු සැර පුපු­රවා උන් මෙලොව හර­මිනා
අව්රැල්ල තිබි­යදී අහස් දිය උතු­රනා

කඳ පෙඟී නාය ගොස් පණ පිටින් මියැ­දෙනා
පිරි­ප­තින් බරව යන දුගී දන වැල­පෙනා
අකුරු පොත් සන්තකේ මඩ වතුරෙ පාවෙනා
ගම් දනව් යට කරන් ගං වේලි ඉති­රෙනා

දිවා කල ගිනි උදුන ඉරු රැසින් කර­වෙනා
ය'නෙන දන දුකට දා මුගුරු වැගි­රෙනා
රෝ බියෙන් පිරි දනන් රෝහලේ පිරෙ­මිනා
දුගී දන සැප නොලැබ අය­ස­ටම බිලි­වෙනා

තැනින් තැන පාට වැහි වට වෙලා බල­මිනා
රතෙන් -කොළ- කහ­පාට වැහි වතුර එක් වෙනා
පුදු­ම­යට පත් දනන් අත නිකට තබ­මිනා
අහ­ස­ටත් පිස්සු­දැයි අහ­සින්ම අස­මි­නා‍

­ ජ­යන්තා රුක්මණි සිරි­ව­ර්ධන
(සම­නල මර­ණය කාව්‍ය සංග්‍ර­හ­යෙනි)

යුව­ති­පති

නෙක පල­වැල පිරුණු ගස
ඇද­ග­නුයෙ නෙක සිත්...
කොහේදෝ සිටි ලිය වැලක්
එතු­ණාය ඒ ගසේ...
ගස ද පල වැලින් ‍බර
වැල ද නෙක මලින් පිරි...
ඇතු­ළ­තින් කුමන සිරි
දන්නේ ද කිසි කෙනෙක්...?
ගසේ රුහි­රය ‍උරා
හප කළා නපුරු වැල
කේඩෑරි ව‍ු ගසකි
එතැන දැන් තිබෙන්නේ...!

සරත් කුමාර වික්‍ර­මගේ
 

මත­කය

හීන පොදි බැද ඈත ගිය නුඹ
තාම දකි­නවා කුඹුක් ගහ ළඟ
සිනහ මල් පිපි පිපී හැඩ­වුණ
මත­ක­යක ඔබ හිදී මා ළඟ

මාදම් බෝවි­ටියා පඳු­රු­වල සිනා­ව‍
­අ­හක බල­නවා මම කල වරද කිම
බට්ටි­ත්තන් කිචි බිචි නද දෙන අරණ
තාමත් මතක් කර දෙයි මගේ අතී­තය

නිහඬ සිත නිවී ගිය සිනා සඳ
සුසුම් පුබුදා හිතම බර වුණ කල්පය
කාට කිය­න්නද මේ අස­ර­ණ­කම
මට ‍මාවත් නැතිවී ගිය තරම

දිස්නා උද­යං­ගනී
 

එතෙර කවිය

හෙට දිනේ මනා­ලි­යක් වන නුඹට
දැනෙන විට නුඹට තනි­යක්
කෑ ගාපන්න... හඬ පන්න
නොහෙ­ළා­පන්න කඳුළු බින්දු­වක්
කෑ ගාපන්න මොර දී...
හෙට දිනේ මනා­ලිය වන්නට නුඹ
එන්නීය රෑ ආපසු කම්හලේ සිට
චිරාත් කාල­යක් විඳි
දුක් සුසුම් සහ කඳු­ළුත් අර­ගෙන
මහ රෑ කළු­වරේ...
නුඹේ කට හඬ
පිළි­රැව් දෙන්න ඉඩ හැපන්න
නුඹේ ගී ගායනා කර­පන්න..
විසල් අත් ඇති
රළු ඉඟැති, ගොර­හැඩි මුවැති
දහ අට වියැති නුඹ
හෙට දිනේ මනා­ලිය

කිම් චී හා
(KIM CHI HA)

දකුණු කොරි­යානු පීඩිත පන්තියේ රාවය නැංවු ප්‍රමුඛ කවියා මොහුය. මුලදී මරණ දඬු­ව­මට යටත් කර පසුව දිගු කලක් දකුණු කොරි­යාවේ සිර මැදි­රි­යක සිර­ගත කරනු ලැබීය.
කොරි­යානු ජන ජීවි­තයේ දුක් වේදනා ඔහුගේ කවියේ ආත්මය විය. ඔහු තම ජන­තා­වගේ දුක් වේදනා ප්‍රකාශ කිරීම සඳහා තෝරා ගත්තේ කවි­යයි. මෙහිදී ඔහු තම සාම්ප්‍ර­දා­යික සාහිත්‍ය කලා හා නාට්‍යයේ ආභා­සය ලබා ගත්තේ ය. කිම් චී හා කවියා ගී ප්‍රබ­න්ධ­ක­යකු හා නාට්‍ය රච­ක­යකු ද වේ.

ධන­වාදී අර්ථ ක්‍රම­යක් සහිත දකුණු කොරි­යාවේ දුප්ප­තුන්ගේ පන්තිය වු පීඩිත පන්තියේ ශෝකා­න්තය කියා පාන්නට කවියා තෝරා ගත් මාතෘ­කාව වස්තු බීජය ඉතා උචි­තය. සාමා­න්‍ය­යෙන් ඕනෑම තරු­ණි­යක් මනා­ලි­යක් වීමේ දී ඒ සඳහා සුදා­න­මක් , පේවී­මක් කරන බවද ඒ සඳහා ඇතැම් විට සති මාස ගණන් කාල­යක් ගනු ඇත. රැකි­යා­වක් කරණ තරු­ණි­යක් නම් අඩු වශ­යෙන් දින කිහි­ප­යක් වත් ඒ සඳහා සුදා­නම් වීමට කකා­ලය අර­ගනි. එන­මුදු මේ කොරි­යානු තරු­ණි­යට එසේ නිවාඩු ගන්නට නොහැ­කිය.හෙට උදයේ මනා­ලි­යක වීමට සිටින ඇයට අද රැයේත් පැය කිහි­ප­යක් වැඩ­කර මහ කරු­වලේ ආපසු ගෙදර එන්නට සිදු වී තිබේ.

ඇය සැබැ­වින්ම මනා­ලි­යක කී පම­ණින් අප සිතෙහි මැවෙන්නේ සුන්දර අඟ­ප­සඟ සහිත ලලනා ලාලිත්‍ය සහිත තරු­ණි­යක නොවේ. ඉඟ රළුය. පෙම්ව­ති­යන්ගේ මුහුණේ ඇති ප්‍රසන්න හැඩ­කාර බව ඇගේ රුව තුළින් දැකිය නොහැ­කිය . ඇය ප්‍රසන්න පෙනු­මෙන් තොරය. ඇගේ අත්පා ගොර­හැ­ඩිය. ඉදින් මුකුළු පෙම් හිනා ඇගෙන් දැකිය හැකිද? වෙහෙසි වැඩ­ක­රන ජීවිතේ දුක් සුසුම් උහු­ලන ඇගෙන් හෙට දිනයේ නැඹුල් මනා­ලි­ය­කගේ කෙළි­ලොල් සින­හ­වන් දැකිය හැකිද? හෙට දිනයේ මනා­ලි­යක වන ඇගේ ස්වාභා­වය එසේ නම් රටේ සාමාන්‍ය ජන­යාගේ ජීවි­තය කෙබඳු විය හැකිද? හෙට මනා­ලි­යක් ලිය­මින් කවියා නගන්නේ ඒ ප්‍රශ්න­යයි.

පරි­ව­ර්ත­නය සහ සට­හන
කරු­ණා­ති­ලක හඳු­න්ප­ති­රණ